ریشه فارسی کلمه عیّار

ملک الشعرای بهار به درستی اعتقاد داشته ‌است که لفظ عیار همان «ای‌یار» فارسی و «ادییار» پهلوی است. چه کلمه اَدَ اوستایی به معنی انجام دهنده و یارَ به معنی یاری است. یعنی ادَیار پهلوی یا همان اَیّار پهلوی در مجموع به معنی یاری کننده بوده است.