چهار نوع سگ مندرج در اوستا و کتب پهلوی

هاشم رضی در جلد دوم وندیداد ائیویژو را سگ تازه تولدیافته، جژو را سگ در حال خروج از بطن مادر. سگ اوروپی (گسترده دُم) را روباه/شغال آورده است. و سگ خارپشت یک نوع خارپشت بزرگ است که گویا هنوز در سمت سیستان یافت میشود.

ترجمهٔ هاشم رضی از دو نام اولی در جلد دوم وندیداد بر اساس نظر برخی از محققین خارجی است، چندان منطقی به نظر نمی رسند. چون اگر جژو را از جَد (جستن) اوستایی بگیریم آن معنی سگ جستجوگر را می دهد (تبدیل د به ز و ز به ژ می توانست اتفاق بیافتد). اَئیویژو هم می تواند سگ به معنی سگ بسیار درنده باشد (ائیوی-ویژو). در وندیداد از سگ ویژو (درنده) هم یاد شده است. نام سگ اوستایی سوکورونَهٔ حمله کننده را می توان به معنی سگ شدیدالعمل (هار) گرفت.

منظور از جژو اوستایی (جستجوگر) می تواند همان ژوژو (جوجه تیغی) باشد چون گفته میشود جوجه تیغی ها در طول روز می‌خوابند، عصرها در جستجوی غذا به بیرون می‌روند، حتی گاهی تا نیم فرسنگ به دنبال غذا راه طی می‌کنند. جوجه‌تیغی عمدتاً حشره‌خوار است و غذای اصلی آن را بی‌مهرگان مانند حشرات و لارو آن‌ها و حلزون‌ها و کرم خاکی تشکیل می‌دهد.