مصلحت وقت به روش حافظ

حالیا مصلحت وقت در آن میبینم
که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم

جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم
یعنی از اهل جهان پاک دلی بگزینم

جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم
تا حریفان دغا را به جهان کم بینم

سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو
گر دهد دست که دامن زجهان در چینم

بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح
شرمسار از رخ ساقی و می رنگینم

سینه تنگ من و بار غم او هیهات
مرد این بار گران نیست دل مسکینم

من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر
این متاعم که همی بینی و کمتر زینم

بنده آصف عهدم دلم از راه مبر
که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم

بر دلم گرد ستمهاست خدایا مپسند
که مکدر شود آیینه مهر آیینم

The only wise course for me now
Is to depart bag and baggage for the tavern
And sit there happily.
I must grasp the wine-cup
And avoid the society of the hypocrites;
I must wash my heart clean
Of all contact with worldlings.
Let me have no friends or companions
But a wine-flask and a book,
That I may avoid all association
With the deceitful denizens of the world.
If I lift my skirt above the dust of the world
I shall tower above all in total independence,
Like a lofty cypress.
When I see the face of the cup-bearer
And the glowing wine
I feel ashamed that I once boasted of piety
And the soiled habit of a monk.
My narrow frame is not equal to the weight
Of the burden of grief at his absence;
My poor heart cannot support such a load.
Take me for a reveller in the wine-house
Or an ascetic of the city --
I am only the wares you see, or worse.
I am the servant of the Asaf of the age;
Do not vex my heart,
For if I breathe a word of complaint
He will call down the vengeance of heaven.
The dust of maltreatment
Lies upon my heart;
God forbid that it should contaminate
This mirror brimming with love.(translator: A. J.Alston)