جمعه، آذر ۱۷، ۱۳۹۱

نظری به محل برخی از شهرهای عیلام باستان

در منابع کهن عیلامی از شهرهایی به نام یابولمات، شیگریش، زابشالی، شاتیلو،کارتا، الومیدداتوم، شیماشکی و مرهشی (ورهشی) یاد شده است که با توجه به ظاهر این اسامی و جهات شهرهای مذکور به ترتیب قابل انطباق با قصبات و شهرهای کنونی و سابق زیرین می باشند: لومار، سربیشه (نزدیک دره شهر)، زرنکوی (زرین آباد)، شادگان از شهرهای خوزستان قدیم، قصبه کت در کهکیلویه و بویراحمد، آمدقباد در نزدیکی بهبهان (ارگان قدیم)، سمیرم و قصبه فارسان چهارمحال بختیاری. دو نام اخیر می توانستند به معنی محل استقرار سرما (شیما، سمیر) و محل دژ (ور-شی یا ور-شان) به شمار آیند.

۵ نظر:

ناشناس گفت...

اگر آلترناتیوهای مناسبتری در تعیین محل این اسامی باستانی پیدا کردم، آنها را منظور خواهم داشت.

ناشناس گفت...

با درود فراوان بر شما از جزیره ایرانی ابوموسی استاد گرامی یکبار خودم از استاد ارفعی شنیدم که در ایلام باستان حرف ع اصلا وجود نداشته است دوم اینکه اینجا بحث اینکه اسم اصلی جزیره ابوموسی چیست و به چه معنا آیا کلمه بوم سوزو بمعنای جزیره سبز واقعا صحیح است یا توجیه ما ایرانی هاست ناگفته نماند این جزیره به نسبت خاک خوبی برای کشاورزی دارد و جای شما خالی در فصل پائیز و زمستان سبزیجات و توت قرمز خوشمزه ای در باغچه خودم بعمل میاد سوم اینکه اسم پسرم را مهرشید گذاسشته ام بمعنای روز خورشید و یا همان سان دی یکشنبه الان ثبت احوال جمهوری اسلامی بتازگی میگه نه این اسم مثل مهریار دخترانه است درحالی که خود مهر تنها پسرانه است خواهش میکنم راهنمائی بفرمائید

ناشناس گفت...
این نظر توسط یک سرپرست وبلاگ حذف شد.
ناشناس گفت...

با درود بر مرد ابوموسی. نام ایلام یا به اندکی اغماض عیلام در لغت عبری به معنی سرزمین پوشیده و سّری است و این معنی نام اوستایی آنجا ورنه نیز می باشد. بوم سو که تبدیل به ابوموسی شده به معنی محل نورانی و سوزاننده است. گویا این جزیره گرمترین و پر نورترین جزیره خلیج فارس است. بوم سوز و بوم-اوف هم به همین معنی دارای گرمای سوزاننده است. ترکیب مهر شید یعنی مهر درخشان نام مناسبی بر ایزد مهر بوده است و نامی زنانه نیست.شید صورتی از خشئت به معنی درخشان است و این نام را نمی توان با مهریار (یار ایزد مهر) مقابله و مقایسه کرد.

ناشناس گفت...

نظر به اینکه آشتیان در عهد باستان ورخشه پرنه(پر از دژهای نیرومند) و ورشه (محل دژ) نامیده می شده است؛ لذا ورخشه (ورهشی،مرهشی) همان آشتیان عهد دیرین بوده است.