نامهای ایران (اِران) و اَران در زبان سکاها معنی سرزمین گود و پایین و جنوبی را می داده اند

اِران (اِر-ان= سرزمین گود و پایین) نامیده شدن خوارزم (سرزمین پست و گود) در فرگرد اول وندیداد نیز به سبب همین گودی و پایینی آنجا بوده است. در اینجا نام خوارزم به صورت اِرانویج (اِران اصلی، سرزمین جنوبی و پایینی اصلی) آمده و در آن به هر دو معنی خوارزم یعنی محل گود و زمستان سترگ اشاره گردیده و گفته شده است که "آنجا است دل زمستان و محل مار سرخ (سمبل آلانهای سمت خوارزم) و محل مصب سیلابها از دورترین جایها".

بر این پایه می توان گفت که نامهای اِران و اران و ایران را نخست سکاها بر ایران که در سمت جنوب و پایین سرزمین شان بوده، اطلاق نموده اند. و این از انطباق داده شدن ائوکاتیان پارالاتهای اساطیر سکایی به معنی مردم سرزمین پست و گود (در اصل منظور لهستان) که ملت لیپوکسائیس (پادشاه سرزمین زیبا) به شمار آمده اند با ایرانیان که ملت هئوشینگهه (دارنده سرزمین خوب، هوشنگ/ایرج پیشدادی) به شمار رفته اند، نیز پیدا است. ولی در خود ایران نام ایران را در همین رابطه اساطیری به معنی سرزمین خوبان و نجیبان می گرفته اند.