یکشنبه، اردیبهشت ۰۱، ۱۳۹۲

ریشۀ ایرانی واژۀ تاریخ

کلمۀ تاریخ (تاریق یا تاریگ زبان کُردی) را می توان به سادگی از ریشه تَرَ اوستایی و سانسکریتی به معنی گذشتن و عبور کردن گرفت و آن را در مجموع به معنی علم منسوب به گذشتگان به شمار آورد. چه این ریشه واژۀ باستان (پاسجِتان اوستایی) یعنی "منسوب به گذشته ها" نیز می باشد که فردوسی به جای تاریخ از عنوان "نامه باستان" استفاده کرده است . ولی تاریخ به معنی تقویم به احتمال زیاد ریشه عربی دارد و با کلمه ماه مربوط است.
احتمال برگرفته شدن تاریخ از Diaric لاتین به معنی منسوب تقویم و یادداشت هم وجود دارد.

۳ نظر:

ناشناس گفت...

سلام ریشه واژه " پارسی" چیست؟

Mofrad گفت...

کلمه پارس را به معنی کناری گرفته اند. ولی من فکر می کنم در اصل به معنی اوستایی پِرِسَ اوستایی به معنی ستیزگر و جنگجو و پلنگ یا یوز پلنگ بوده است. چون نزد سکاهانام پارس به معنی پلنگ و یوزپلنگ بوده است و از ایشان نزد ترکان به یادگار مانده است. لذا به احتمال زیاد پارس= پلنگ/یوزپلنگ حیوان توتمی پارسها بوده است که از پوست آن درفش کاویانی هخامنشی را ساخته بودند. نام ارشام به معنی نیرومند چون خرس و نام ویشتا-سپ به معنی سگ وحشی (منظور پلنگ یا ببر) بوده است.

خسرو گفت...

با درود
شما چم { تر } را گذشتن و عبور کردن فرموده اید .در اوستا و گاتاها چم دیگری هم دارد .{ تر } به چم تازه و نو هم هست .مانند مانتره که به چم سخنان یا اندیشه ی نو و تر و تازه است
با سپاس فراوان