ریشۀ واژۀ آهنگ

کلمۀ فارسی آهنگ (قصد و نوای موسیقی) را می توان با واژه های اوستایی سَنگهه (=هنگهه، پند واندرز و نیایش و ستایش) و اَهونَ (وابسته به نماز) -که نام روحانیون مانوی، آهونگ ها از آن گرفته شده است- سنجید؛ ولی واژۀ سنسکریتی آ-هَن-[گ] به معانی حمله کردن و آنچه مربوط به نوای طبل و تنبور است، آلترناتیو بهتری به نظر می رسد. یعنی این کلمه می تواند از سمت جنوب شرق وارد زبان فارسی شده باشد.