خاطره از معلم مشوق درسی من حسن شریفی

تشویقهای مکرر حسن شریفی معلم ادبیات مان را که در کلاسهای درسی دوره متوسطه سه ساله دبیرستانی در دبیرستان پهلوی مراغه از من روستایی ساده و فقیر می نمود، هر گز فراموش نکرده و نخواهم نمود. اولین بار که دبیرستان را شروع کردم لباس درستی بر تن و کفش خوبی در پا نداشتم . کت بلند و ارزان قیمتی که تنم بود از جاده پیدا کرده بودم. والدین فقیرم از روستا به مراغه برده و در نزد خانواده پسر عمویم سکونت دادند تا بتوانم دبیرستان را در شهر مراغه شروع کنم. نحوه آغاز درس انگلیسی بدون مقدمه درست شروع شد و تفاوت تلفظ با نوشتار افکار مرا مشوش می ساخت و من بدون اینکه قانع بشوم چرا باید این تفاوت فاحش وجود داشته باشد. تلفظ طوطی وار تعلیمی معلم عجول انگلیسی مان را همانند بقیه دانش آموزان شیک پوش شهرنشین و مرفه با اشاره دست وی به در و دیوار و پنجره و غیره پیروی کرده و ادا می نمودند، من همراهی نمی نمودم و این امر در ابتدا در اتاق دبیران حمل بر کودنی من شده بود. گرچه بعداً متوجه شدم اساساً استعداد و علاقه من به زبانهای خارجی تعریفی نداشته است. اولین معلمی که در یافته بود که این دانش آموز آن قدر ها کودن نیست حسن شریفی دبیر ادبیات مان بود که خصوصاً روی جالب بودن قسمتهای آغازین انشا های من تمرکز کرده و دریافته بود که خیلی خوب شروع میشود و ولی در ادامه به سبب عدم تجارب کافی از زندگی اجتماعی ناقص می ماند. این موضوع برایش آن قدر اهمیت داشت که گاهی تقریباً تمامی ساعت درسی را با تشویق و حمایت من پر میکرد. از آغاز کسی در خوبی اطلاعات تاریخ و جغرافیایم شک نمی کرد. خصوصاً معلممان نرج آبادی به خوبی بدان واقف بود که من علاقه وافری در دوره ابتدایی بر این دروس داشته ام. ولی استعداد ریاضی ام کمی دیر بروز کرد. یادم می آید که در امتحان هندسه جزء سه یا چهار دانش آموزی بودم که در امتحان ثلث اول نمره قبولی گرفته بودم. معلم ریاضیاتمان سخاوتی به تردید بود که من چگونه این نمره را گرفته ام و آن شک خود را در کلاس به زبان آورد ولی از بین همکلاسی ها عطاء الله مردانگاهی (اگر اسم کوچکش درست به یادم مانده باشد) که شاگرد اول کلاس بود آن موضوع را با گفتن اینکه ریاضیات مفرد خوب است؛ بر طرف نمود و خیال معلممان را راحت کرد. بعداً در کلاس به سبب پیشرفت محبوبیت پیدا کرده بودم و همکلاسی ها پهلوان مفردم خطاب مینمودند.