تجسم اَشه (اَرت)، الهۀ بخت و تقدیر و سهم عهد ساسانی

دکتر شکوفه تقی در کتاب خود "معنای بخت و اقبال در فرهنگ ایران"، صفحۀ ٤۸ به نقل از صفحۀ ۳٤۷ آثارالباقیه ابوریحان بیرونی می آورد « بابلی گوید، علمای ایران گفته اند که جم، کالیلی (پوشیده ای؟) را به صورت انسان دید که رنگارنگ بوده با زیباترین چهره بر گاو سفیدی سوار و در دست دسته ای سوسن داشت که می بویید و گاو او از هفت گوهر که عبارتند از زر، سیم، مس، قلع، آهن و سرب و مرکب بوده است. آن سوار نام مردم را آورده و صفات آنان را یاد کرده و از فروغ خویش بر صاحبان آن نامها تقسیم میکرد و نور و روشنی او رو به کاهش می گذاشت. جم او را گفت ای زیباروی رنگارنگ و رنگ آمیز تو کیستی؟ آن سوار گفت من بخت هستم. جم گفت از اینکه می روی و می آیی و سخن می گویی چه مقصود داری؟ گفت من در این کار بخت و اقبال را میان مردم تقسیم می کنم. جم گفت این سیم و زر را به کدام شخص می دهی؟ گفت به هر کس که سیم و زر دارد. جم گفت در چه وقت بیش از هر زمان خواستگاری روی میدهد؟ گفت هنگامی که برج ثور در میان آسمان باشد، سپس این سوار از نظر پنهان گشت.»

نظر به اینکه الهه اَشه (ارت) به معنی فراوانی، ثروت، دارایی، توانگری، مزد و پاداش است، لذا الهۀ فوق الذکر همان اَشه (ارت) است که تصویری نیز از وی، از عهد ساسانی باقی مانده است.