فارسی بودن واژۀ زنبور

کلمه دَمبَره در سنسکریت به معنی بزرگ وز وز کننده است و در فرگرد اول وندیداد آفت بلخ برَوره اوسذَ (وز وز کنندۀ نیش زننده، زنبور) و نورتورا (پشه بزرگ و نیرومند) آمده است. از اینجا معلوم میشود نام زنبور در ایران به صورت زن-برَوره (وز وز کننده نیش زننده) نیز بیان می شده است که ترکیبی مانند زئینی-گو (دارای چشم زیان آور) در اوستا دارد و این کلمۀ زن-برَوَره است که به زنبور تلخیص یافته است. لذا کلمۀ زنبور (نحل عربی) که در قرآن نیامده عربی نیست و از زبان فارسی به عربی رفته است. خود برَورَ به صور برمر و برمور در معنی زنبور عسل در فرهنگنامه های فارسی باقی مانده است.