ریشۀ کلمات دهان و هاون

واژۀ دَه در اوستایی به معنی گَزیدن و نیش زدن است و به نظر میرسد واژۀ دندان هم از ریشه اوستائی دَنس (دنت) به معنی گَزیدن و جویدن و نیش زدن بوده باشد. بنابراین از واژۀ پهلوی دهان (دهن) معنی وسیلۀ عضوی گَزیدن و نیش زدن هم می توانست اراده شود. گرچه در زبان اوستایی و سنسکریت زبان (دهوان) به معنی وسیله عضوی صدا کردن و دهن (دَفَنَ) به معنی وسیله عضوی ژرف و گود آمده است. در اوستایی نام دهن همچنین به صورت اِیئانو آمده است که به نظر می رسد صورتی از اَاِننگه (فشار، آسیب، تنگنا) یا همان هِئانو/هاوَنو (هاون، وسیلۀ فشردن و خرد کردن) بوده باشد. در سنسکریت هم برای دهن کلمۀ آسَنه (وسیلۀ اعضایی خوردن) بکار رفته است.