سِکّه کلمه ای معرب از پارسی است

کلمات معرب سَبیکه (قطعه طلا یا نقره گداخته و در قالب ریخته شده) و سَبک (فلز ذوب شده را در قالب ریختن) و سکه بر گرفته از سَئِپَکَ زبانهای قدیم ایرانی به معنی ذوب شده و ریخته گری شده به نظر می آیند. پس واژۀ سکه که در روی برخی سکه های عهد اعراب دیده میشود در واقع نه نشانگر سیستان بلکه به معنی خود سکه بوده است که از تلخیص سَبک (سَئِپَک زبانهای قدیم ایرانی) عاید شده است. علی القاعده حرف ساکن "ب" در وسط سبکَ (سبک) در تلفظ حذف شده است.