ریشۀ فارسی کلمۀ طنز

ممکن است کلمات تنزه و طنز عربی هردو به تصریف از ناز و نازُکی (ظرافت) فارسی اخذ شده باشند:

طنز. [طَ] (ع مص) فسوس کردن (بازی و ظرافت کردن).(منتهی الارب) (منتخب اللغات). فسوس داشتن. (دهار). افسوس داشتن. (زوزنی). افسوس کردن. (تاج المصادر). || بر کسی خندیدن. || عیب کردن. (زوزنی). || لقب کردن. (زوزنی). || سخن به رموز گفتن. (غیاث) (آنندراج). || (اِمص) طعنه. (غیاث) (آنندراج). سخریه: آنچه دیده و شنیده از احوال نوخاستگان و حرکات ایشان و سخنان با طنز که می گفتند باز راند. (تاریخ بیهقی ص 599). بزرگان طنز فرا نستانند. (تاریخ بیهقی ص 392).