ریشۀ سنسکریتی واژۀ سُنبل

سُنبل به صورت سونَ-پُلَ در سنسکریتی به معنی دارای خوشۀ پُف کرده صفت مشخصۀ سُنبل می باشد. بنا بر این ربط دادن آن به زبانهای سامی و ریشۀ أَسْبَلَ ("اجازۀ به بیرون آویزان شدن") قائل بودن به آن منطقی نمی نماید. به قول دوستمان مهدی فاطمی، سُنبل در متون فارسی میانه هم ذکر شده است:

.शून adj. zUna bloated, पूल m. pUla bunch

بنابراین در سفره هفت سین واژه های سکه (از سَئپکه اوستایی یعنی ریخته گری شده)، سنجد (سرینجید پهلوی، از سنسکریتی سرین- جادیه یا سونَ-جادیه= میوۀ گس)، سُنبل (دارای خوشۀ پف کرده)، سُماق (به سنسکریتی سُماکهه= شادی آور)، سیب (سودمند)، سیر (به سنسکریتی دارای مزۀ تند و زننده)، سرکه، سبزه جملگی نامهایی هندوایرانی بوده اند.