ترادف مزنی دَئِوَ های اوستا با مازن در ها (درندگان بزرگ)

واژه های دیوَ (خدای آسمان) و دِی (خدا، از ریشه اوستایی دا٢ به معنی آفریدن) را غالبا به سهو معادل دیو (از ریشه اوستایی دا٤ به معنی بریدن و دریدن) میگیرند، در حالی که در فرهنگ ایرانی به وضوح از دیو همین معنی دوم آن یعنی موجود درنده و دد منش اراده میشود. پس از مَزنی دئوَ همان معنی مزنی در (مازندر، درنده بزرگ) اراده شده است که اشاره به ببران بزرگ مازندران و همچنین آشوریان مهاجم به شهر آمل مازدران (دیوان دژ بهمن) در عهد خشثریتی (کیکاوس) داشته است که در زیر حصار شهر آمل از آماردان و مادها شکست سختی خوردند.