ریشۀ ایرانی محتمل عشق

به نظر می رسد که واژۀ معرب عشق از خوَ-ایش-ک پهلوی به معنی "آرزو و خواهش برای خویش" گرفته شده است که این ترکیب به صورت ساده شده اش خوَش/خوش به معانی ۱- نیکی و خوبی، ۲- شادی و شادمانی، ۳- عیش و عشرت باقی مانده است. جزء خوَ (خویش) بر اثر سادگی و تلخیص از هیئت خوَ-ایش-ک بر گرفته شده و جزء باقی مانده یعنی ایش-ک معرب به عشق شده است. استاد پورداود در یادداشتهای گاثاها خوَ را به معنی خویش و ایش (به قول بارتولومه اَئِش) را به معنی خواهش داشتن و خواستن گرفته است.