فرهنگ و انديشه: 2024.12

یکشنبه، دی ۰۹، ۱۴۰۳

معنی مازندران (سرزمین مازندرها)

مازندر را می شود درندهٔ بزرگ (ببر) معنی کرد. منظور از مزَنی دَئِوَ اوستایی یعنی منسوب به دیو بزرگ هم می تواند همان اشاره به ببر، درندهٔ بزرگ مازندران در عهد باستان باشد:

डिपति{डिप्} verb 4 6 10. Dipati[Dip, div] injure

Sweden's name according to Slavic and Nordic myths

Svantovit and Svarog are Slavic counterparts of the Norse gods Freyr and Heimdall:

Svantovit's (Holy lord's) name forms Svetovid, Suvid are similar to the names that Sweden has had. If so, these names have referred to the god Freyr (lord), because the names Sven- and Yngling that the Swedes have had belong to the god Freyr. In that case, the name of the Swedes in Ptolemy's writings is, ie, Firasoi a garbled form of Fryasoi (Freyr worshippers).

About Svantevit:

Svantevit (also spelled Sventevith, Svetovid, Suvid, Svetovid, Svantovit, Swantovít, Sventovit, Zvantevith, Świętowit, Sutvid and Vid) was a four-headed god of war in West Slavic mythology. He was the father of all the other gods and probably a local variant of the sky god.

In academic literature, the theonym is traditionally divided morphologically as Sveto-vit – in the second part there is supposed to be a suffix -vit (hypothetical PS *-vitъ) meaning "lord, ruler, hero". The suffix is supposed to derive from *vitędzь "warrior, hero" of Germanic etymology. Some researchers, however, have rejected the connection of the suffix with *vitędzь precisely because of the Germanic origin of the word; some scholars have linked the suffix to the word *vitati "to invite, to wish health", or the hypothetical verb *viti.[d] Depending on which original meaning of the word *svętъ a given scholar takes, the theonym is translated, for example, as "Strong hero", "Strong ruler and lord", or "Holy victor", "Holy lord". Some scholars also divide the theonym as Svet-ovit, where the suffix -ovit means "one who has much (of something)", "characterized by (something)", and the theonym Svetovit is supposed to mean "The one with much that is holy".

Similarities between blacksmith gods Svarog and Heimdall

Svarog (Old Slavic: Сварогъ/Соварогъ, Russian: Сварог, Sorbian: Schwayxtix, shining sky) was in Slavic mythology the god of blacksmiths and the father of Dazjbog (the sun god) and Svarogich (the fire god). at least according to Johannes Malala's chronicles. Some scholars also believe that he was the Allfather in East Slavic mythology and the Heavenly Fire.

Heimdall is also blacksmith god and all-father. Heimdall (from heim meaning "world" and dallr meaning "shining") is counted as one of the Aesir in Norse mythology even though he was not considered the son of Odin.

It sounds like the Slavic bridge keeper Ilya Muromets and the Finnish blacksmith god Ilmarinen have the same origins as Heimdall and Svarog.

The Slavic gods Svantovit and Svarog may have been identical in the beginning.

The domestic version of Sweden itself, ie, Sverige seems to be connected with Svarog.

The Swedes have been active mostly in the east and it has affected Slavic tribes and been influenced by them.

Freyr is from Vanir (the shining gods) and Vanheim is the land of the Slavs in north of the Black Sea.

Here, Vanheim is actually vagnheim (the land of fine wagons, Eu-ropa, Eu-karrona, Ukraine).

The name of the Swedes in Finnish ie, Ruotsi (rut-si) also means Freyr (god of love) worshippers:

rut (v.)

"desire copulation, be under the influence of sexual passion," late 14c., ruteien, from rutei, probably an Anglo-French form of the noun (see rut (n.2)). Related: Rutted; rutting.

Rut is comparable with Bible Lot and his cities Sodom and Gomorrah with Sweden and Cimbria (Denmark). In the Bible, Dan (dead/terrible)- mark is equated with the Dead Sea. The myth has been influenced by the downfall of Atlantis (out land).

جمعه، دی ۰۷، ۱۴۰۳

Likheter mellan smedgudar Svarog och Heimdall

Svarog (fornslaviska: Сварогъ/Соварогъ, ryska: Сварог, sorbiska: Schwayxtix, glänsande himmel) var i den slaviska mytologin smedernas gud och far till Dazjbog (solguden) och Svarogich (eldguden). åtminstone enligt Johannes Malalas krönikor. Vissa forskare anser också att han var allfader i östslavisk mytologi och den himmelska elden.

Heimdall är också smedgud och allfader. Heimdall (av heim med betydelsen "värld" och dallr med betydelsen "glänsande") räknas som en av asarna i nordisk mytologi trots att han inte ansågs vara son till Oden.

Det låter att den slaviska brovaktaren Ilya Muromets och den finska smedguden Ilmarinen har samma ursprung som Heimdall och Svarog.

نامهای تخار و روس در تورات

«ای پسر انسان نظر خود را بر جوج (یوئه جی، جوئه جی) که از زمین ماجوج (مه یوئه جی، تخار، شاخهٔ بزرگ یوئه جی) [که در سمت شمال است] و رئیس روش (سرزمین بیشه ها، روسیه) و ماشک و توبال است، بدار؛ و بر او نبوت نما. و بگو خداوند یهوه چنین میفرماید: اینک من ای جوج رئیس روش و ماشک (مسختی) و توبال (تابال) به ضد تو هستم. (باب سی و هشتم کتاب حزقیال).

میل پهلوانی زورخانه ها در دستان ایزد مهر

نقش‌برجسته‌ای از تاق‌بستان در کرمانشاه ایران. در این سنگ‌نگاره اردشیر دوم در میان و در سمت راست وی اهورامزدا و در سمت چپ شاه، ایزد مهر که پیکان‌های نوری همچون خورشید از سر او در همهٔ سمت‌ها پراکنده شده و بر روی گل نیلوفری ایستاده‌است.

زورخانه ها را باز ماندهٔ معابد زیر زمینی میترایی و مناقب امام علی در آنها را جایگزین سرودهایی در بارهٔ ایزد یل مهر می دانند. میل دستان ایزد مهر هم نشانه میل زورخانه ها است.

پنجشنبه، دی ۰۶، ۱۴۰۳

معنی توربراتور و براترکرش، القاب قاتل زرتشت سپیتمان

توربراتور از خاندان جمشید بر پایه منابع زرتشتی نام کُشنده زرتشت، پیامبر ایرانی است. نام او را برخی، براترکرش نیز یاد کرده‌اند. توربراتور مردی از سرزمین توران تصور شده که در پنجم دی ماه در تازش تورانیان به ایران در آتشکده بلخ زرتشت را -هنگامی که با ۷۲ تن از یارانش به پرستش نشسته بودند-کشت.

از مقایسهٔ معانی مشترک این دو نام یعنی "زخم زننده و آسیب رساننده به برادر" معلوم میشود این ها لقبی بوده اند بر یک آشنای زرتشت سپیتمان که موجب قتل او شده است:

तुर adj. tura hurt

भ्रातृ m. bhrAtR brother

कर्षते{कृष्} verb karshate[kRsh] tear

در این رابطه ارجاسب/ارزاسپ که تورانی (در این مورد ترری) به شمار رفته و مخالف حکومت سپنتداته پسر ویشتاسپ نوذری (هخامنشی)، حاکم گرگان بوده است و با فرورتیش عاصی ماد از تبار دختری پادشاهان ماد و با مگابرن ویشتاسپ برادر گائوماته بردیه که در حکومت او شریک بوده، مطابقت می کند.

سه‌شنبه، دی ۰۴، ۱۴۰۳

ایزد مهر (در جایگاه سئوشیانت اوشیدر درخشان) در مقام ملازم عیسی (در جایگاه سئوشیانت استوت ارته)

به صاحب دولتی پیوند اگر نامی همی جویی

که از یک چاکری عیسی چنان معروف شد یلدا.

سنایی یال. (اِ) خدمتکار و نوکر. (ناظم الاطباء).

به نظر می رسد نام یلدا در این بیت به معنی چاکر و یاری دهنده (یال-دا، در اساس یعنی زاده شدن ایزد یَل خورشید) مفهوم شده که یادآور ایزد عهد و پیمان و یاوری یعنی ایزد مهر است که در سنت شب یلدا با عیسی مسیح به هم می رسیده و اشتراک پیدا می کرده است.

به نظر می رسد که از اوشیدر ماه (سئوشیانت نماز) ایزد سروش منظور باشد که با نماز زرتشتی در پیوند است.

ریشهٔ هندوایرانی میزان

نظر به معنی واژهٔ سنسکریتی میسَ (شبیه سازی و رقابت) و واژهٔ اوستایی میس-وان یعنی جایگاه کسانی که کردار نیک آنان با کردار بدشان برابر است، واژهٔ میزان از زبانهای ایرانی است که در وزن عربی ادغام شده است.

मिष m. miSa emulation

मिष m. miSa rivalry

واژهٔ میز هم به معنی دارای سطح تراز از این ریشه به نظر می رسد.

میزان میزو (اعتدال پاییزی) در اول مهر ماه مقابل اعتدال بهاری در اول فروردین است.

نازلی رفرم کن

«ــ نازلی! بهار خنده زد و ارغوان شکفت.

در خانه، زیرِ پنجره گُل داد یاسِ پیر.

دست از گمان بدار!

با مرگِ نحس پنجه میفکن!

بودن به از نبودشدن، خاصه در بهار...»

دوشنبه، دی ۰۳، ۱۴۰۳

نام کوش/گوش در شاهنامه

از آمل گذر سوی تمیشه کرد

نشست اندر آن نامور بیشه کرد

کجا کز جهان گوش خوانی همی

جز این نیز نامش ندانی همی

در بیت زیرین سر نام گوش/کوش در مازندران عهد فریدون (کوروش) بحث کرده اند برخی مانند دهخدا، آن را با نام قصبهٔ کوس مازندران و برخی دیگر جهان را در گوش/کوش ادغام کرده، جهان را به چهار برگردانده و آن را با صفت چهارگوش وَرنه (عیلام-فارس و گاهی گیلان) زادگاه فریدون (کوروش) ربط داده اند. ولی به نظر می رسد اصل آن کوش اوستایی (کُشتن) یعنی ترجمهٔ نام سرزمین آماردان (کُشندگان) در مازندران است.

جمعه، آذر ۳۰، ۱۴۰۳

The root of the name Britannia

I think that I have solved Britain's name in a clear way:

Britannia's name comes from the goddess Brigid's/Britt's name. The famous British goddess's name forms are interpreted differently in different languages. Despite this there is still a connection between them.

Pretanī (Britain in Ancient Greek, the land of pretty goddess)

pretty (adj.)

Middle English pratie "cunning, crafty, clever" (c. 1300 as a surname), from Old English prættig (West Saxon), pretti (Kentish), *prettig (Mercian) "cunning, skillful, artful, wily, astute," from prætt, *prett "a trick, wile, craft," from Proto-Germanic *pratt- (source also of Old Norse prettr "a trick," prettugr "tricky;" Frisian pret, Middle Dutch perte, Dutch pret "trick, joke," Dutch prettig "sportive, funny," Flemish pertig "brisk, clever"), a word of unknown origin.

प्रीत्या indecl. prityA with joy

प्रीत्या ind. prityA gladly

प्रीत्या adverb prityA affectionately

It has been said that the earliest written reference to the British Isles derives from the works of the Greek explorer Pytheas of Massalia; later Greek writers such as Diodorus of Sicily and Strabo who quote Pytheas' use of variants such as Πρεττανική (Prettanikē), "The Britannic [land, island]", and nēsoi brettaniai, "Britannic islands", with *Pretani being a Celtic word that might mean "the painted ones" or "the decorated ones", referring to body decoration [of goddess]

The modern Welsh name for the island is (Ynys) Prydain. This may demonstrate that the original Common Brittonic form had initial P- not B- (which would give **Brydain) and -t- not -tt- (else **Prythain). This may be explained as containing a stem *prit- (Welsh pryd, Old Irish cruith; < Proto-Celtic *kwrit-), meaning "shape, form", combined with an adjectival suffix. This leaves us with *Pritanī. The name Britannia (Old French Bretaigne) is a Latinisation of the native Brittonic word for Great Britain, Pretanī, which also produced the Greek form Prettanike or Brettaniai. In the 2nd century, Roman Britannia came to be personified as a goddess, armed with a spear and shield and wearing a Corinthian helmet. The root of the name Britannia occurs in Irish in the form of Birgita in recent times: Britannia can be identical to Birgitannia: "the land of strength or high goddess" in Irish:

How does Britannia's name come from the name of the goddess Brigantia (Bridget, Brit):

Brigantia (Bridget) was a goddess in Celtic mythology (Gallo-Roman culture and Romano-British culture) known during Late Antiquity. The Celtic tribe of brigands (fighters?) are named after Brigantia.

She is associated with the Irish goddess Brigid, the goddess of wisdom, literature, music and crafts, and thus with Saint Bridget. Brigitte from Celtic (compare Gaelic brigh, Welsh bri "power"):

Power; Virtue

Meaning:Power; Virtue. Brigitte is a feminine name of French origin that means "power" or "virtue," making it an excellent option for your awe-inspiring little one. It is a variation of the Irish Bridget derived from the word brígh. And Britt (Brit) is a short form of Brigitta.

The image of Britannia (/brɪˈtæniə/) is the national personification of Britain as a helmeted female warrior holding a trident and shield. An image first used by the Romans in classical antiquity, the Latin Britannia was the name variously applied to the British Isles, Great Britain, and the Roman province of Britain during the Roman Empire. Typically depicted reclining or seated with spear and shield since appearing thus on Roman coins of the 2nd century AD, the classical national allegory was revived in the early modern period. On coins of the pound sterling issued by Charles II of England, Scotland, and Ireland, Britannia appears with her shield bearing the Union Flag. To symbolise the Royal Navy's victories, Britannia's spear became the characteristic trident in 1797, and a helmet was added to the coinage in 1825.

By the 1st century BC, Britannia replaced Albion as the prevalent Latin name for the island of Great Britain. After the Roman conquest in 43 AD, Britannia came to refer to the Roman province that encompassed the southern two-thirds of the island (see Roman Britain). The remaining third of the island, known to the Romans as Caledonia, lay north of the River Forth in modern Scotland. It was intermittently but not permanently occupied by the Roman army. The name is a Latinisation of the native Brittonic word for Great Britain, Pretanī, which also produced the Greek form Prettanike or Brettaniai.

In the 2nd century, Roman Britannia came to be personified as a goddess, armed with a spear and shield and wearing a Corinthian helmet. When Roman Britain was divided into four provinces in 197 AD, two were called Britannia Superior (lit. 'Upper Britain') in the south and Britannia Inferior (lit. 'Lower Britain') to the north. The name Britannia long survived the end of Roman rule in Britain in the 5th century and yielded the name for the island in most European and various other languages, including the English Britain and the modern Welsh Prydain. In the 9th century the associated terms Bretwalda and Brytenwealda were applied to some Anglo-Saxon kings to assert a wider hegemony in Britain and hyperbolic inscriptions on coins and titles in charters often included the equivalent title rex Britanniae. However, when England was unified the title used was rex Angulsaxonum ('king of the Anglo-Saxons').

اتیمولوژی واژه پهلوی یَل

واژهٔ اوستائی ایر به معنی نیرو و زور طبق قاعدهٔ تبدیل حرف ر به ل منشأ واژهٔ پهلوی یَل به نظر می رسد و یَلدا (یَل-دا) در زبان‌های ایرانی معنی آفریده شدن ایزد یل (خورشید شکست ناپذیر) را می داده است.

معنی محتمل اتل متل توتوله

اتل متل. [اَ ت َ م َ ت َ] (اِ مرکب) بازی باشد کودکان را با جمله هائی مسجع که گویند در آن بازی. و آن جمله ها به اتل متل توته متل، آغاز شود:

شعر باقر به مثل هست چو آیات کلام شعر یاران دگر همچو اَتَل توته مَتَل.

و آنرا اَتَتل توتَل تَل نیز گفته اند.

این مصرع می تواند مرکب از دو واژهٔ ترکی و یک واژهٔ عربی باشد: به معنی شتابنده و جنبنده در بند میشود:

اَتل/آتیل: به پر (پرنده)

مَتل: به جُنب (جنبنده) متل. [ م َ] (ع مص) جنبانیدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد). جنبانیدن و حرکت دادن. (ناظم الاطباء).

توتل/توتوله: دستگیر/ در بند میشود.

در آذربایجان شعار شب یلدا مشابهتی با آن دارد:

آتیل ماتیل چرشنبه (در به پر و به جنب چهارشنبه سوری) بختیم آچیل چرشنبه (بختم باز شو در چهار شنبه سوری).

سه‌شنبه، آذر ۲۷، ۱۴۰۳

مطابقت دوریلو (دژ خدای ایلام) با دهلران

در زمان تیگلات پیلیسر سوم دولت مردمان کوهستانی که مابین عیلام و آشور زندگی می‌کردند، مطیع دولت آشور شدند و پس از آن این دو دولت با یکدیگر همسایه گردیدند. در این زمان بابل تحت تسلط آشور قرار داشت. دولت عیلام قصد داشت با مردم بابل که از اشغال کشورشان ناراضی بودند، متحد شود. سارگن دوم (دوران حکمرانی ۷۲۲–۷۰۵ پ. م) امپراتور آشور، همین که از این اتحاد آگاهی یافت، فرصت به متحدین نداد و به هر دو جناح حمله کرد، اما نتوانست در داخل عیلام پیشرفتی حاصل کند و جنگ بدون نتیجه برای هر دو طرف به پایان رسید و در معنی آشوریان شکست خوردند. این جنگ به جنگ دوریلو (به انگلیسی: Durilu) موسوم است.

Lucretia (“gain,” “profit,” “wealth”) who has become Lucia

Lucia is the same as Lucretia for three reasons:

1- She is from Italy.

2- She is a martyr, saint and important social figure.

3- The name Lucretia contains the name Lucia.

According to Roman tradition, Lucretia (/luːˈkriːʃə/ loo-KREE-shə, Classical Latin: [ɫʊˈkreːtia]; died c. 510 BC), anglicized as Lucrece, was a noblewoman in ancient Rome. Sextus Tarquinius (Tarquin) raped her. Her subsequent suicide precipitated a rebellion that overthrew the Roman monarchy and led to the transition of Roman government from a kingdom to a republic. After Tarquin raped Lucretia, flames of dissatisfaction were kindled over the tyrannical methods of Tarquin's father, Lucius Tarquinius Superbus, the last king of Rome. As a result, the prominent families instituted a republic, drove the extensive royal family of Tarquin from Rome, and successfully defended the republic against attempted Etruscan and Latin intervention.

There are no contemporary sources of Lucretia and Tarquin’s rape of her. Information regarding Lucretia, how and when Tarquin raped her, her suicide, and the consequence of this being the start of the Roman Republic come from the accounts of Roman historian Livy and Greco-Roman historian Dionysius of Halicarnassus approximately 500 years later. Secondary sources on the establishment of the republic reiterate the basic events of Lucretia's story, though accounts vary slightly between historians. The evidence points to the historical existence of a woman named Lucretia and an event that played a critical part in the downfall of the monarchy. However, specific details are debatable and vary depending on the writer. According to modern sources, Lucretia's narrative is considered a part of Roman mythohistory. Much like the rape of the Sabine women, Lucretia's story provides an explanation for historical change in Rome through a recounting of violence against women by men.

Lucia (who is inappropriately compared to Lucifer) refers to Lucretia:

Who is Lucia? According to church regulations Lucia was a Christian woman who lived in Sicily between c. 283-304 AD. She was born into a rich family and was promised to be married in a match arranged by her mother. However, Lucia had made a vow of chastity she had not told anyone about. She managed to persuade her mother to break the engagement, but her ex-fiancé was not happy with this. He felt cheated and reported Lucia to the Roman emperor Diocletian, who persecuted Christians as the faith of Christ was yet forbidden. Lucia was sentenced to become a prostitute at a brothel, but when they came to get her, they were not able to move her. Then they tried to burn her at a stake, but no flames could touch her. Eventually, a soldier pierced a lance trough her neck, of which she died on the 13th of December. For her death as a martyr, she was made a saint, and remains to this day the protective saint of Syracuse. She is also said to have pierced out her own eyes to give to an admirer, after which she was given new eyes by God. She is therefore sometimes depicted holding a tray with her eyes on them.

but then see Lucia is now approaching.

She brings, the good one, the light here,

she comes with a greeting about Christmas peace,

she comes with candles in her crown.

This is the first verse in the song Lucia – så mörk är natten (Lucia – How dark is the night), one of the songs that is sung during the Swedish celebration of Lucia. She comes early in the morning, accompanied by her trail of maids and star lads, to enter buildings and churches all over Sweden on the 13th of December every year.

The celebration of Lucia (Saint Lucy) is a most beloved tradition in Sweden and, together with advent, is part of the build-up for the Christmas celebrations. Lucia is the bringer of light in the darkest of hours, and her presence on the 13th of December is a mixture of traditions from before and after the Christianization of Scandinavia.

The Lussekatt (lussi cat) is believed to depict Lucia’s eyes, especially when the buns are placed on a plate. They would also represent the watchful eyes when Lusse is out and about. Photo: Scandinavian Archaeology. Copyright 2021.

Lucia as a modern celebration takes place mainly in the mornings but can occur throughout the day as well. Before Lucia arrives, everything is peaceful and quiet, yet with a sense of anticipation in the air. The light is dimmed, and everyone at the building awaiting Lucia has gathered in their designated collection hall. During the Lucia event, people can have a morning fika (a get-together with hot beverages and sweet breads), including glögg (sweet mulled wine) and lussekatter (a type of sweet bread spiced with saffron and raisins). Then, in the quiet and dark, singing voices arise and then lights will appear: Lucia is approaching. She is dressed in a white dress, as are her maidens and star lads. On her head she wearing a candlelit crown decorated with lingonberry sprigs and sometimes red ribbons. Her maidens have wreaths in the same manner but with no lights, and the star lads have white paper cones decorated with golden stars on their heads. Everyone is holding a lit candle in their hands, and Lucia and her maidens have a red ribbon tied around their waists.

They sing Christmas songs and brighten up the mood for everyone attending. It is truly a magical moment.

دوشنبه، آذر ۲۶، ۱۴۰۳

Det är Lucretia som har blivit Lucia

Lucia är samma person som Lucretia av tre anledningar:

1- Hon är från Italien.

2- Hon är en martyrdöd, helgon och viktig social figur.

3- Namnet Lucretia innehåller namnet Lucia.

Lucretia (“gain,” “profit,” “wealth”), död 510 f.Kr., var enligt traditionen en förnäm romersk adelsdam gift med Lucius Tarquinius Collatinus, kusin till Roms siste kung, Tarquinius Superbus.

Lucretia var känd för sin ovanliga skönhet och sin kyskhet. Dessa egenskaper upphetsade den unge Sextus Tarquinius, kung Tarquinius Superbus yngste son, och en natt våldtog han Lucretia i hennes makes frånvaro. Hon berättade sedan vad som hänt för sin make, innan hon tog sitt liv genom att sticka en kniv i sitt hjärta.

Händelsen utlöste en revolt genom Lucius Junius Brutus, där Tarquinius Superbus störtades och kungamakten avskaffades (år 509 f.Kr.) och republiken bildades.

Berättelsen om Lucretia har givit motiv till ett stort antal konstverk och ligger bland annat till grund för William Shakespeares episka dikt Lucretias våldtäkt.

Lucia (som olämpligt jämförts med Lucifer) syftar på Lucretia:

Lucia (latin för ’den lysande’, ’ljusbärerskan’), född cirka 283 i Syrakusa, Sicilien, död 304 i Syrakusa,var jungfru och sedermera martyr och helgon. Hon vördas inom Romersk-katolska, med festdag den 13 december.

Den unga kristna jungfrun Lucia led troligen martyrdöden under kejsar Diocletianus förföljelse. Hon avbildas i den kristna konsten med ett svärd eller en dolk och ett sår i halsen. Hon kan också hålla två ögon på ett fat, vilken åsyftar legenden att hon före sin död rev ut sina ögon och sände dem till sin trolovade. Guds moder gav henne dock ett par nya och ännu vackrare ögon. Som attribut har hon därutöver en palmkvist och en oljelampa eller ett ljus i handen.

Enligt kyrkliga brättelser föddes Lucia i en rik familj i Syrakusa på Sicilien, under romartiden, cirka 283 e.Kr. Hon var dotter till en grekisk mor vid namn Eutychia och en romersk patricier. Hennes far dog emellertid när hon var fem år gammal och hon blev uppfostrad av sin mor.

Redan som liten skall hon ha avlagt kyskhetslöfte, något som var kontroversiellt eftersom kristendomen ännu inte blivit accepterad. När hon blev äldre lovade modern bort henne. Hon lyckades försena förlovningen och bad till Gud att han skulle hjälpa henne. Då blev hennes mor sjuk i blödarsjuka som ingen lyckades bota. Lucia övertalade därför modern att vallfärda till Catania och helgonet Agatas grav. När de kom fram skall Agata ha uppenbarat sig för Lucia och sagt "Varför ber du mig om något du själv kan ge din moder? Din tro har botat henne!" Modern blev frisk, och lovade Lucia att inte gifta bort henne till någon man. Hemgiften skänkte hon istället till behövande på Sicilien. Friaren kände sig kränkt och angav henne för ståthållaren till kejsar Diocletianus, som förföljde de kristna. Lucia blev arresterad och torterad men förlorade inte sin tro på Gud. Hon dömdes till att bli glädjeflicka på en bordell. Hon uppges då ha sagt att då hon inte gav sig frivilligt skulle hennes kyskhet vara dubbelt värd. När hon skulle åka genom staden till bordellen efter ett spann oxar, frös spannet fast i marken och gick inte att rubba. De hällde då kokande olja på henne men hon blev inte skadad. I sin desperation körde någon ett svärd genom halsen på henne men inte heller då dog hon. Hon levde ända tills någon kom för att ge henne den sista smörjelsen.

یکشنبه، آذر ۲۵، ۱۴۰۳

A new research about the meaning of Frank and Alemanni (German) according to Norse myths

Frank: Frey (god of friendship)+PIE root *ang-/*ank- "to bend": Those who are dependent on God Frey. Because Frey's abode has been Elvheim (France and Germany), and Elves/Alver (all-ver, all-man) and Alemani (all-man) and German are synonyms.

*ger- [man]

Proto-Indo-European root meaning "to gather [man]."

According to Snorre's Edda, there are light elves (ljósálfar) who live in the sky and are fairer than the sun (fair-haired Alemanni and Franks), and dark elves (døkkálfar) who live down in the earth and are blacker than pitch. Later in the same work, Svartálfaheimr and svartálfar are spoken of in a way that makes it likely that Snorri means by black elves, the black-haired Franks and Alemanni. If the name Frank have meant "the free men" they could be called Frimen not Frank.

According to historical sources, the Franks shared a special dedication to the worship of Yngvi, synonym to Frey, whose cult can still be discerned in the time of Clovis.

Etymology of Frey/Frigg

The theonyms Frigg (Old Norse), Frīja (Old High German), Frīg (Old English), Frīa (Old Frisian), and Frī (Old Saxon) are cognates (linguistic siblings from the same origin). They stem from the Proto-Germanic feminine noun *Frijjō, which emerged as a substantivized form of the adjective *frijaz ('free') via Holtzmann's law. In a clan-based societal system, the meaning 'free' arose from the meaning 'related'. The name is indeed etymologically close to the Sanskrit priyā and the Avestan fryā ('own, dear, beloved'), all ultimately descending from the Proto-Indo-European stem *priH-o-, denoting 'one's own, beloved'. The Proto-Germanic verb *frijōnan ('to love'), as well as the nouns *frijōndz ('friend') and *frijađwō ('friendship, peace'), are also related. Current opinion about the name Frank:

c. 1300, "free, liberal, generous;" 1540s, "outspoken," from Old French franc "free (not servile); without hindrance, exempt from; sincere, genuine, open, gracious, generous; worthy, noble, illustrious" (12c.), from Medieval Latin francus "free, at liberty, exempt from service," as a noun, "a freeman, a Frank" (see Frank).

Frank, literally, free; the freedom may be in regard to one's own opinions, which is the same as openness, or in regard to things belonging to others, where the freedom may go so far as to be unpleasant, or it may disregard conventional ideas as to reticence. Hence, while openness is consistent with timidity, frankness implies some degree of boldness. [Century Dictionary]

A generalization of the tribal name; the connection is that Franks, as the conquering class, alone had the status of freemen in a world that knew only free, captive, or slave. For sense connection of "being one of the nation" and "free," compare Latin liber "free," from the same root as German Leute "nation, people" (see liberal (adj.)) and Slavic "free" words (Old Church Slavonic svobodi, Polish swobodny, Serbo-Croatian slobodan) which are cognates of the first element in English sibling "brother, sister" (in Old English used more generally: "relative, kinsman"). For the later sense development, compare ingenuity.

In the name of Frej-worshipping Swedes, the name Sven has also been interpreted as young (yngve) kinsman.

Current opinion about the name Alemanni:

name of a Germanic tribe or confederation from the Elbe River region that in late Roman times settled along the upper Rhine in Alsace and part of Switzerland, from Proto-Germanic *Alamanniz, probably meaning "all-man" (see all + man (n.)) and likely denoting a coalition or alliance of tribes rather than a single group.

جمعه، آذر ۲۳، ۱۴۰۳

The world map of the Nordic myths

Jotunheim, Jotunhem or Giant Home is in Norse mythology the world of giants and other evil powers, located beyond Asgard and Middle-earth.

An interpretation of the world of giants:

Between Asgard and Jotunheim flows the river Ifinger (Vimur, Danube), which separates the worlds of Midgard (central Europe) and Jotunheim (the mighty Roman Empire). Beyond Elivågor ("the storm-whipped waves", Gulf Stream) is the castle Utgård (Vinland/Venland = side land, America). Asgard is Scandinavia itself.

Similarities between Idavallen and Gladsheim with the mountains of Ida and Greece.

In Norse mythology, Idavallen is a beautiful plain in Asgard (actually in Jotunheim):

Before Asgard was built, the gods met on Idavallen to decide the fate of people and the state of things. When Asgard was completed, Idavallen was inside the wall that surrounded the abode of the gods, and after Ragnarök, the surviving gods met on Idavallen. Some of them are Vale and Vidar who take over Odin's chores and Thor's sons Mode and Magne who have with them the hammer Mjolnir. Gladsheim (Gladsheimr, "the joyful world", Graceful Land) is, according to the Edda poem Grímnismál, the name of the area in Asgard where Valhalla (Colosseum) is located. But according to Gylfaginning ("the great elusive bay") in Snorri's Edda, Gladsheim is a court that the gods had erected on Idavallen in the middle of Asgard. This was their first work since Asgard had been built, writes Snorri Sturlasson. The court was completely as if of gold through and through. There were twelve high seats for the gods, in addition to the seat of the All-Father, which was the highest of them all. In addition to the court, a temple was also built for the goddesses.

Mount Ida, Crete, Greece:

Crete's Mount Ida is the highest peak of the island, sacred to the goddess Rhea, and there is the legendary Idaian Cave (Ἰδαίον ἅντρον), where the child Zeus was hidden from his father Cronus. It is one of a number of caves that are believed to have been the birthplace or hiding place of Zeus.

Nifelhem/Nilfheim:

Nifelhem or Nivelhem (Old Icelandic Niflheim, "the fog-shrouded world") is the name of a mythological ice kingdom in the north. Metaphorically, it is also used as the name of the underground realm of the dead (Africa), also called Niflhel. (in the map is misspelled Nilfheim, which is not entirely wrong in this case).

Den nordiska myternas världskarta

Jotunheim, Jotunhem eller Jättehem är i nordisk mytologi jättarnas och de andra onda makternas värld, beläget bortom Asgård och Midgård.

En tolkning av jättarnas värld:

Mellan Asgård och Jotunheim flyter floden Ifingr (Vimur, Donau) som åtskiljer världarna Midgård (central Europa) och Jotunheim (den mäktiga Romarriket). Bortom Elivågor (“de stormpiskade vågorna”, Golfström) finns borgen Utgård (Vinland/Venland= sidland, Amerika). Asgård är själva Skandinavien.

Likheter mellan Idavallen och Gladsheim med bergen Ida och Grekland.

Idavallen är i nordisk mytologi en vacker slätt i Asgård (egentligen i Jotunheim):

Innan Asgård hade byggts möttes gudarna på Idavallen för att avgöra människornas öden och sakernas tillstånd. När Asgård var färdigställt låg Idavallen innanför muren som omgärdade gudarnas boning och efter Ragnarök möts de överlevande gudarna på Idavallen. Några av dem är Vale och Vidar som tar över Odens sysslor och Tors söner Mode och Magne som med sig har hammaren Mjölner. Gladsheim (Glaðsheimr, ”den glädjefulla världen”, Graciös land) är enligt eddadikten Grímnismál namnet på den nejd i Asgård där Valhall (Colosseum) är belägen. Men enligt Gylfaginning ("den stora gäckande viken") i Snorres Edda är Gladsheim ett hov som gudarna lät uppföra på Idavallen i Asgårds mitt. Detta var deras första verk sedan Asgård hade byggts, skriver Snorre Sturlasson. Hovet var helt och hållet som av guld alltigenom. Där fanns tolv högsäten åt gudarna, förutom Allfaders[a] eget högsäte, som var det yppersta av de alla. Vid sidan om hovet byggdes också en harg åt gudinnorna.

Berget Ida, Kreta i Grekland:

Kretas berg Ida är öns högsta topp, heligt för gudinnan Rhea, och där ligger den legendariska Idaiska-grottan (Ἰδαίον ἅντρον), där barnet Zeus gömdes för sin far Cronus. Det är en av ett antal grottor som tros ha varit Zeus födelseplats eller gömställe.

Nifelhem/Nilfheim:

Nifelhem eller Nivelhem (fornisländska Niflheim, ”den dimhöljda världen”) är i nordisk mytologi namnet på ett mytologiskt isrike i norr. Metaforiskt används det även som namn på det underjordiska dödsriket (Afrika), även kallat Niflhel. (i kartan är felstavat på Nilfheim, vilket inte är helt fel i detta fall).

چهارشنبه، آذر ۲۱، ۱۴۰۳

De berömda europeiska floderna i nordiska myter

Floden Vadgelmer kan vara Volga:

Vadgelmer eller Vadgelme (fornvästnordiska Vaðgelmir) är en underjordisk älv i nordisk mytologi. Den ligger vid Nastrand (Nástrǫnd, “likstranden”) i den nordligaste delen av dödsriket Hel. Namnet betyder “den som ljudligt brusar fram över vadställena”, av vað, “vadställe” och gelmir, “en som larmar och ryter”. Innebörden är väl att inte ens älvens vadställen är lätta att passera. Älven nämns vid namn endast i Reginsmál 4, men är troligen samma flod som också omtalas i Vǫluspá 39 och där sägs vara en straffort för menedare, mördare och förförare.

Mytlogiska floden Vimur ("skummande, brusande") som Tor/Herakles vadar i, kan vara ett namn till Donau (brusande floden).

Gränsälven Vimur är, enligt Snorre Sturlasson, "den största av floder". Endast med yttersta nöd lyckades Tor bärga livhanken då han en gång tog sig för att vada över denna flod.

Vimur nämns också i Ulf Uggasons Húsdrápa, där den verkar vara en gränsflod mellan människornas (central européers) värld och jättarnas (romarnas).

Namnet Ifing betyder också troligen "häftigt framrusande", och ungefär samma betydelse ligger också i namnet Vimur.

Mytiska floden Slid (farlig) kan vara floden Don

दून adj. dUna distressed

दून adj. dUna burnt

Slid (Slíð eller Slíðr: "farlig") är en av underjordens floder i nordisk mytologi. Enligt Grímnismál 28 rinner floden upp i Hvergelmir (”den brusande kitteln”), flyter genom Midgård (Gårdarycket) och faller slutligen ner i Hel. Floden nämns i en stympad strof i Vǫluspá 36:

En å faller östanfrån

i etterdalar

med svärd och dolkar,

Slid heter den.

Á fellur austan

um eitrdala

söxum ok sverðum,

Slíðr heitir sú.

Gjǫll: "den gälla, larmande" kan vara det mytologiska namnen till Dnepr:

धेनी f. dheni river

पर adj. para exceeding

Mytologiska floder kerlaugar (badkar) som guden Tur badar i påminer väl om Herakles pelare.

Floden Leipt kan vara Elbe (i varianten alba, av latin aʹlbus 'vit')

Leipt (fornvästnordiska Leiptr; ”blixt, ljungeld”), även försvenskat Leipter, är en ”lysande” (ljós) älv i nordisk mytologi. Älven omtalas i Grímnismál 26–28, de så kallade ”flodtulorna”, där den sägs ha sitt upphov i Hvergelmir i Nifelheims mitt. Därefter rinner den genom Midgård för att slutligen falla ned till Hel.

Vergelmer påminer om Golfström:

Vergelmer, Gylfaginning och Elivågor är olika delar Golfström:

Vergelmer eller Hvergelmer (”den brusande kitteln”), även Hvergelme, isländska: Hvergelmir, är i nordisk mytologi en källa mitt i Nifelheim belägen under den tredje roten av världsträdet Yggdrasil. Det är den källa eller brunn som ger världsträdet vatten. Alla andra vattendrag härstammar från Vergelmer. Från hjorten Eiktyrners horn flyter en stor ström ända ned i Vergelmer och därifrån utströmmar tolv floder. I Vergelmer ligger draken Nidhögg och gnager på Yggdrasils rot. Enligt vissa uttolkare bör Vergelmer vara identisk med Urdarbrunnen.

Elivågor (fornvästnordiska: Élivágar, ”de stormpiskade vågorna”, av él, ”oväder”, och vágar, ”vågor”) är enligt Snorre Sturlasson i Gylfaginning "den stora gäckande viken" en kollektiv benämning på flera älvar som har sin upprinnelse i Hvergelmir och flyter genom Nifelheim (Niflheimr) i underjorden. Men i Skáldskaparmál 17 tycks Elivågor vara namnet på endast en flod som utgör gränsen mellan Jotunheim (Jǫtunheimr) och Asgård (Ásgarðr). Elivågor nämns också på två ställen i den poetiska Eddan, men exakt vad som här avses med begreppet är oklart.[3] I Hymiskviða sägs att jätten Hymer (Hymir) bodde ”öster om Elivågor vid himlens ände” (at himinsenda). Här syftar begreppet troligen på det nordliga ishavet, som ligger ytterst mot himlens rand.

I Poetiska Eddan, Grimnesmal räknas många vattendrag i Asgård upp...:

Sid och Vid,

Säkin och Äkin,

Sval och Gunntro,

Fjorm och Fimbultul,

Rin och Rennande,

Gipul och Gopul,

Gomul och Geirvimul,

kring gudars helgedom de gå;

Tyn och Vin,

Toll och Holl,

Grad och Gunntorin.

Vidare heter en Vina,

Vegsvinn en annan,

den tredje Tjodnuma;

Nyt och Not,

Nonn och Ronn,

Slid och Rid,

Sylg och Ylg,

Vid och Van,

Vond och Strond,

Gjoll och Leipt,

de löpa människor nära

och härifrån falla till Hel.

Kormt och Ormt

och Kerlaugar två,

över vilka Tor skall vada,

varje dag,

då att döma han går

vid Yggdrasils ask,

ty då brinner asarnes

bro i låga

och heta bli heliga vattnen.

...och andra platser:

دوشنبه، آذر ۱۹، ۱۴۰۳

Om de mytiska alverna och Elivågor

Mytiska alverna (alferna) har varit alemanner (tyskar):

Alver i nordisk mytologi är indelade i två huvudgrupper: ljusalverna (Ljósálfar), som är strålande och ljusare än solen, och de mörka. Tomtar (Dökkálfar), som sägs vara mörkare än tonhöjd. Bosatta i Alfheim under guden Freyrs styre, alver avbildas som vackra, långa och smala halvgudar. De framställs ofta som moraliskt ambivalenta, ibland ingriper de i mänskliga angelägenheter för att antingen orsaka eller bota sjukdomar. Enligt myter var de också skickliga metallarbetare.

Alver i varianten all-ver (all-man) syftar på alemanner:

Alemanni

namn på en germansk stam eller konfederation från regionen Elbefloden som under sen romartid slog sig ner längs övre Rhen i Alsace och en del av Schweiz, från proto-germansk *Alamanniz, som troligen betyder "allmänniska" (se alla + man (n .)) och betecknar troligen en koalition eller allians av stammar snarare än en enda grupp.

Mytiska Elivågor är Golfström

یکشنبه، آذر ۱۸، ۱۴۰۳

معانی پَهلَوی و سامی شب یلدا

نام شب یَلدا در معنی شب کنار تولد کوتاه ترین روز سال نو (تجسم طفولیت روز و ایزد نور و خورشید) و سنن آن بر خلاف ظاهر آن صرفاً سامی نیست. هم ایرانی است، هم سامی، کلاً خاورمیانه ای است و جشن شب یلدا به روش ایرانی آن در سنت سامیان جایی ندارد. گرچه میلاد مسیح را با مقارن قرار دادن شب یَلدا با ایام زادن شدن عیسی مسیح بدین مفهوم منظور کرده اند. وجود سه مغ شرقی در داستان تولد عیسی هم گواهی می دهد که طولانی ترین شب سال (یلدا) هنگام تقسیم سال و تولد ایزد خورشید شکست ناپذیر (ایزد جنگاور مهر ایرانیان) بوده است. این تقسیم سال را ایرانیان عهد هخامنشی و اشکانی از تقویم مصری و ایزد هوروس آنان اقتباس کرده و آن را به ایزد جنگاور مهر خود اختصاص داده بوده اند.

در وجه اشتقاق منطقی ایرانی یلدا آن در درجهٔ اول به معنی یال (یار) -دا (تقسیم) یعنی تقسیم سال بوده یعنی شب درازی که بین سال در حال سپری شدن و روز کوتاه سال نو است.

در درجهٔ دوم از آن معنی یَل (قهرمان) و دا (زاده شدن) یعنی زاده شدن ایزد یَل (خورشید شکست ناپذیر رومیان، در اساس ایزد نَبردهٔ مهر ایرانیان) عاید میشده است:

در مورد شب یلدای مصریان باستان که آن را دوازده روز جشن می گرفته اند می دانسته اند که شب یلدا تقسیم سال به کوتاه ترین روز و بلندترین شب سال است و این به اوستایی میشده است یار (سال)- دا (تقسیم) و هیئت پهلوی و سکایی آن طبق قاعدۀ قابل تبدیل بودن حرف ر به ل میشد یَل-دا. یَل (سال) که به صورت ییل از سکاها به ترکان رسیده است و یار اوستایی با year انگلیسی و ییل ترکی هم ریشه است. خود اعراب و آسوریها شبی به نام یلدا ندارند، ایرانیها آن را بدیشان منتسب می کنند. انتساب شب یلدا به تولد خورشید شکست ناپذیر (ایزد مهر) در عهد حکومت رومیها صورت گرفته است و یلدای سامی (تولد) جایی برای توجیه پیدا کرده است. چنانکه گفته شد در پیش خود ملل سامی عنوان شب یلدا مصطلح نیست و آن نظیر انتساب واژۀ دوگلو (دو حبه) به دوغولوی ترکی (منسوب به زادن) است که ایرانیها اصرار دارند ترکی است ولی در ترکی دوقلو مصطلح نیست، بلکه ائکیز (دو تایی) گفته میشود.

گفته میشود در حدود ۴۰۰۰ سال پیش در مصر باستان جشن «باز زاییده شدن خورشید»، مصادف با شب چله، برگزار می‌شده است. مصریان در این هنگام از سال به مدت ۱۲ روز، به نشانهٔ ۱۲ ماه سال خورشیدی، به جشن و پای‌کوبی می‌پرداختند و پیروزی نور بر تاریکی را گرامی می‌داشتند. همچنین از ۱۲ برگ نخل برای تزیین مکان برگزاری جشن استفاده می‌کردند که نشانهٔ پایان سال و آغاز سال نو بوده است.

در روم و یونان قدیم نیز، اولین روز زمستان روز بزرگداشت خداوند خورشید بوده است و آن را تولد خورشید شکست ناپذیر، ناتالیس سول انویکتوس، می‌نامیدند که از ریشهٔ کلمهٔ ناتال که در بالا اشاره شد برگرفته شده ‌است و معنی آن، میلاد و تولد (یَر-دا، یلدا) است. نام ایزد آریائیان سکایی خورشید یعنی گویتو سورو ("جیوتی[س]-سورو"، خورشید جنگاور) منشأ نام خورشید شکست ناپذیر (مهر) نزد ایرانیان و یونیان و رومیان به نظر می رسد. ایزد مهری که در اوستا ایزد روشنایی و ملقب به سورَ (به معانی خورشید و جنگاور) است.

سابقه شب چله (یلدا) نزد ایرانیان: زمستان به دو چله کوچک و بزرگ تقسیم می شود. چله بزرگ از اول دی ماه تا ١۰ بهمن ماه را در بر می گیرد و از ١۰ بهمن به بعد را چله کوچک می گویند. یلدا، شب نخست چله بزرگ است. شب یلدا یا «شب چله» شب اول زمستان و درازترین شب سال است و فردای آن با دمیدن خورشید، روزها طولانی تر شده و تابش نور، افزونی می یابد. این بود که ایرانیان باستان، آخر پاییز و اول زمستان را شب زایش مهر یا زایش خورشید می خواندند و برای آن جشن بزرگی بر پا می کردند. در زمان ابوریحان بیرونی به دی ماه، «خور ماه» (خورشید ماه) نیز می گفتند که نخستین روز آن خرم روز (روز شادمانی خورشید) نام داشت و ماهی بود که آیین های بسیاری در آن برگزار می شد. از آن جا که خرم روز، نخستین روز دی ماه، بلندترین شب سال را پشت سر دارد پیوند آن با خورشید، معنایی ژرف می یابد. از پس بلندترین شب سال که یلدا نامیده می شود خورشید از نو زاده می شود و طبیعت دوباره آهنگ زندگی ساز می کند و خرمی جهان را فرا می گیرد. به عبارتی دیگرخورشید در حرکت سالانه خود، در آخر پاییز به پایین ترین نقطه افق جنوب شرقی می رسد که موجب کوتاه شدن طول روز و افزایش زمان تاریکی شب می شود. اما از آغاز زمستان یا انقلاب زمستانی، خورشید دگر باره به سوی شمال شرقی بازمی گردد که نتیجه آن افزایش روشنایی روز و کاهش شب است. به عبارت دیگر، در شش ماهه آغاز تابستان تا آغاز زمستان، در هر شبانه روز خورشید اندکی پایین تر از محل پیشین خود در افق طلوع می کند تا در نهایت در آغاز زمستان به پایین ترین حد جنوبی خود با فاصله ٥/٢۳ درجه از شرق یا نقطه اعتدالین برسد. از این روز به بعد، مسیر جا به جایی های طلوع خورشید معکوس شده و مجددا به سوی بالا و نقطه انقلاب تابستانی باز می گردد. آغاز بازگشت خورشید به سوی شمال شرقی و افزایش طول روز، در اندیشه و باورهای مردم باستان به عنوان زمان زایش یا تولد دیگرباره خورشید دانسته می شد و آن را گرامی و فرخنده می داشتند.

در مسحیت جشن میلاد خورشید شکست ناپذیر در ٢٥ دسامبر آگاهانه به عنوان نقطه عطف برگشت از تاریکی فزاینده به روشنایی فزاینده به عنوان جشن میلاد مسیح انتخاب شده است. بدین ترتیب سنت مهم میتراپرستی رو به افول رقیب مسیحیت از این سنت مهم بُرّا، خلع سلاح شده است.

در مجموع به نظر می رسد مصریهای باستان یلدا را به تولد هیچ خدایی حتی هوروس ربط نمی داده اند و آن را صرفاَ به معنی تقسیم سال در نظر می گرفته اند و این تقسیم سال به پهلوی میشد یل-دا و این همچنین معنی زاده شدن یل می داده است. ولی در شب یلدا صحبت از هیچ خدایی و تولد آن (جز تولد عیسی مسیح در نزدیکی آن) نیست ولی می دانیم که به سنت مصری کهن تقسیم سال و به حداکثر شب رسیده اند. سنت رومی انتساب شب یلدا به ایزد شکست ناپذیر (مهر) هم در خود ایران جایگاهی در فرهنگ و ادبیات قدیم پیدا نکرده است.

و شب چله اشاره به کشیدگی و درازی شب یلدا است:

चिर adj. chira (chila) long [time]

به طور خلاصه:

شب یَل- دا (شب زاده شدن ایزد یَل) به لغت پهلوی در نظر گرفته میشده که به صورت یَلدا در آمده است. چون یَل و نبرده القاب ایزد مهر یا همان خورشید جنگاور سکاها (خویتو سوروس) و خورشید شکست ناپذیر sol invictos رومیان بوده که شب یلدا شب زاده شدن این ایزد به شمار می رفته است. چون روز بعد از شب یلدا کوتاهترین روز سال (تجسم طفولیت خورشید) بوده است. یول ژرمنها به معنی جشن هم مناسبتی با این جشن تولد ایزد خورشید شکست ناپذیر داشته است که مسیحیت آنها را مصادره به مطلوب کرده است.

شب یلدا پیش تر از آنکه شب تولد ایزد خورشید جنگاور به حساب بیاید در مصر باستان منسوب به خدای خورشید هوروس بوده است و مصریان آنرا شبیه نوروز بابلی و ایرانی دوازده روز جشن میگرفته اند.

به نظر می رسد انتخاب خرداد/خورداد روز (در معنی روز آفرینش خورشید) به عنوان زاد روز زرتشت از سنن مهرپرستی گرفته شده است. در سنن کلیسایی نیز روز اورینس Oriens (طلوع خورشید) در ۲۱ دسامبر معادل یلدا و خورداد روز است. نام هوروس خدای خورشید مصريان در نزد ایرانیان با واژه های هور و خور (خورشید، مهر) معادل گرفته شده است.

منابع عمده:

١- مقالهٔ مهر، استاد هاشم رضی

-٢ -فرهنگ لغات سنسکریت نائینی و آنلاین

۳- گاهشماری و جشن‌های ایران باستان، هاشم رضی.

شنبه، آذر ۱۷، ۱۴۰۳

معانی نام قوم سکا (تور) The meanings of the name of the Saka tribe (Tur)

چنانکه از شکل مرکب توتم سکایی شیمیریای یونانی (شیر-بزکوهی-مار)/کوروشا (بزکوهی-سگبالدار) بر می آید این نام در نزد گروههای سکایی به معانی سگ درندهٔ بالدار (سیمرغ)، بزکوهی و مار گرفته میشده است. در نزد آسیانی ها، سکاهای بلوچستان، آن به معنی سگبالدار (سیمرغ) توتم بوده و نام بلوچ (بسلوچ) یادگار آن است. سکاییان قره باغ (ارتساخ) هم سگ را تقدیس می کرده اند. برخی سکاهای بالکان (نیاکان بوسنی ها و غیره) دارندهٔ توتم بزکوهی بوده اند. نام تور سکاها علاوه بر معانی پهلوان و غرنده در قفقاز به معنی بزکوهی (سمبل ایزد تور اسکاندیناوی) بوده است. سرانجام سکاهای کردستان و نیاکان صربها و نیاکان دربیکی تاجیکان مار را به عنوان توتم خویش داشته اند. بنا به هردوت الههٔ مادر سکاها به شکل نیمه زن و نیمه اژدها تصور میشده است. نام سکا را بیشتر به معانی روان و گردنده و تیر انداز گرفته اند. ولی نام خدا-نیای اساطیری اوستایی ایشان تور (ایزد نیرومند رعد و برق) آن را با واژه های سکایی شاخ- (جهیدن برق) و سَکَ- (روان رفتن) مرتبط می سازد که از ایشان به ترکان رسیده اند. چون از سوی دیگر نام سکا لفظاً می تواند به معنی سنسکریتی آن جهندهٔ نیرومند باشد که هم مطابق نیا-ایزد تور سکاها و نیز همخوان صفت سه حیوان توتمی سکاها یعنی شیر، بزکوهی و مار است:

Śāka (शाक).-kaḥ, Power, strength, energy. jump

तुर adj. tura powerful, strong

तूरा ind. tUrA hastily

نام سکاییان کردستان یعنی کُرد نیز به معنی جهنده اشاره به توتمهای مار و بزکوهی ایشان بوده است:

कूर्द m. kUrda jump

نام های توتمی نیاکان کُردان

محمد عباسی در مقدمهٔ شرفنامهٔ امیر شرف خان بدلیسی به نقل از محمد امین زکی در کُرد و کُردستان می آورد: "بنا به اسناد آشوری در تمام سدهٔ سیزده پیش از میلاد، در ناحیهٔ کردستان حادثه ای رخ نداده است، مگر ظهور قومی به نامهای پاپهی و کورتی".

و این نامها اشاره به توتم سکایی-سرمتی مار آنان (شاماران، شهماران) دارند, همچنین نامهای سوران و کُرمانج ایشان در این رابطه به نظر می رسند: पापाहि m. pApAhi snake

कूर्द m. kUrda jump (jumping snake)

सुरा f. surA snake

कूर्म m. kUrma name of a serpent

بعدها منابع آشوری و اوستایی در کردستان از آنان تحت نام پسران ساخو (از تبار مار) و پسران دلیر ویسه (منسوب به افعی) و تئوژیه (از تبار مار) در سرچشمهٔ رود رنگها (دجله) یاد کرده اند:

स m. sa snake

विष m.,n. viSa poison

तायते{ताय्} verb 1 tAyate[tAy] protect, father

शय m. shaya (zhaya) snake

به نظر می رسد نامهای تاجیک (تا-اجیک) و تازی (تا-ازی، نام مردم عرب بنی طی، بنوحیه، اولاد مار) و سکا (در هیئت سا-کا) نیز به معنی از تبار مار باشند.

تور به عنوان نیای قبیله ای و ایزد رعد سکاها (ایندرهٔ هندوان، بهرام ایرانیان):

تور به معنی پهلوان در اسطورهٔ سکایی نقل شده از سوی هرودوت تحت نام یونانی هراکلس (پهلوان معروف) آمده است همان اسطوره ای که در شاهنامه به رستم داستان رستم و سهراب اختصاص داده شده است:

احتمال زیاد دارد نامهای هراکلس یونانیها (پهلوان معروف) در نزد سکاها، سورابهی (پهلوان معروف، سهراب) و تور (پهلوان) بوده است. چون گم شدن اسب هراکلس در سرزمین سکاها و در جستجوی آن ازدواج وی با الهۀ نیمه زن و نیمه مار آنجا و یادگار نهادن ابزار پهلوانی برای فرزندان آتی شبیه اسطورۀ رستم و سهراب می باشد.

सुरभि adj. surabhi famous

शूर m. sUra hero

आभा f. AbhA splendor

आभा f. AbhA glamour

तुर adj. tura strong

نام تور که در شاهنامه نام نیای اساطیری سکاها (تورانیان) است به همین شکل به اساطیر اسکاندیناوی راه یافته و جانشین پرون اسلاوها و توناراز ژرمن ها شده است.

منابع عمده:

١- تاریخ ماد دیاکونوف، ترجمهٔ کریم کشاورز.

٢- شرفنامهٔ امیر شرف خان بدلیسی.

٣- فرهنگ لغات سنسکریت نائینی و آنلاین.

چهارشنبه، آذر ۱۴، ۱۴۰۳

تور به عنوان نیای قبیله ای و ایزد رعد سکاها (ایندرهٔ هندوان، بهرام ایرانیان)

सुरभि adj. surabhi famous

शूर m. sUra hero

आभा f. AbhA splendor

आभा f. AbhA glamour

तुर adj. tura strong

معنی سرو تاج در شاهنامه

سرو تاج (شاخ تاج) می تواند نشانگر تاج مخصوص بعضی شاهان و ملکه های ساسانی باشد که تاجی بوده که دو شاخ قوچ به نشانهٔ ساسان (قوچ وحشی) بر آن نصب شده بوده است:

معنی ساسان

نام ساسان به معنی منسوب به بزکوهی در تاج شاپور دوم و بهرام دوم ساسانی انعکاس یافته است، همان قوچ وحشی/بزکوهی آئینی که حامی اردشیر بابکان به شمار رفته است:

शश m. sasa antelope

ریچارد فرای و دیگران هم از جنبۀ خدایگانی ساسان در نزد سکاها و هندوان سخن رانده اند. به قول شاهنامه ساسان و ساسانیان از سمت هند دو باره به ایران بر گشتند. منابع چینی و رومی نیز ساسانیان را به سکاییان دربیکی/دری به سکا-راکه های (سکاییان/پارسیان گرامی دارنده قوچ وحشی) ربط داده اند که به هندوستان رفته بودند (علی اکبر مظاهری، جادۀ ابریشم ۱و۲). نام طایفۀ بازرنگی پارس که قبیله نیای مادری اردشیر شمرده شده است. یعنی منسوب به بازرنگ. اگر جزء رنگ آن را به معنی بزکوهی بگیریم جزء باز آن را هم می توان با پاس (نگهبانی) سنجید. یعنی بر این اساس بازرنگی یعنی قبیلۀ منسوب به بزکوهی نگهبانی کننده. نام ساسان هم در نوشته ای به معنی ایزد نگهبانی کننده آمده است: بر طبق نوشته های جناب تورج دریایی، فیلیپ ژینیو نیز معتقد است ساسان احتمالا در سراسر آسیا در حکم ایزد نگهبان مشهور بوده و او را برای دفع جادو به یاری می خواندند.

مؤید این نظر مهری است که بخشی از آنرا چنین خوانده اند: ((ساسان، همان ساسانی که ایزد است و نگهبان)).

معنی نامهای هِتیتیه و فریقیه

نام هِتیتیه به معنی سرزمین گرم و خورشیدی به نظر می رسد. در مقابل نام فریقیه (سرزمین سرما) مترادف نام کهن آنجا یعنی ایسوه می باشد. در نقطه مقابل ایسوه، در شرق سرزمین آسوه وجود داشته است که مترادف با آسیای صغیر و آناتولی به معنی سرزمین سمت بر آمدن نور بوده است:

हेति f. heti ray of the sun

ice (n.)

Old English is "ice, piece of ice" (also the name of the Anglo-Saxon rune for -i-), from Proto-Germanic *is- "ice" (source also of Old Norse iss, Old Frisian is, Dutch ijs, German Eis), of uncertain origin; possible relatives are Avestan aexa- "frost, ice," isu- "frosty, icy;" Afghan asai "frost." Slang meaning "diamonds" is attested from 1906.

دوشنبه، آذر ۱۲، ۱۴۰۳

Det låter att svenskarnas namn också kommer från Freys kult

Det låter att svenskarnas namn också kommer från Frejs kult:

1- Sven (yngling) i namnet svensk visar Frejs dynasti dvs, Ynglingar (Yngve Frejs folkstam).

2- Namnet svear har också anknytning med Frej/Frigg (älskade, vän) och vanerna (vännerna):

Enligt Otto von Friesen är svear ett adjektiv med betydelsen «de besläktade» alltså «släkten, fränderna (egentligen "de älskade"), stam förvanterna».

Det verkar som gamla sol-eld dyrkan (Ulls kult) och Nerthus/Friggsdyrkan har blivits undan trängd av Frejsdyrkan. Frejs boning dvs, Alfheim syftar på Elbe flodens område.

Namnet sven, som betyder yngling, är ett nytt begrepp om svenskarnas namn. Den gamla betydelsen av det förknippades med sol och eld guden (Ull).