شعار رزمی شاخسئی (به زبان پهلوی یعنی دارندگان چوبدستی) و واخسئی (یعنی گروه بیرون صف گسترده) که باهم تقسیم شعار رزمی و مذهبی میکنند، ریشه ای دیرینه دارد. مسلم به نظر میرسد برای رفتن به نبرد همین شعار رزمی و هموایی شاخسئی و واخسئی گویان باعث هیجان رزمی و جوش و خروش میشده است. خصوصاً آن با یک نوع رقص که چوبی گفته میشود همراه میگردد. فکر میکنم همین نوع رقص جمعی رقص دسته جمعی گم شده فارسی زبانها و آذریها است. شعارهای اضافی شاخسئی و واخسئی بعداً در عهد شاه طهماسب صفوی در ده روز اول ماه محرم به شکل زیر تکمیل شده است:
شاخ-سئی؛ واخسئی (ازهم آوایان خارج صف)
اولی (سزاوار)؛ حیدر
حیدر؛ مدد
یا عباس؛ دخیلم
یا امام؛ وای امام
امام؛ شهید
۲ نظر:
آقا جان
شاخسي ( شاه حسين) و واخسي ( واي حسين) معنا كرده اند و نه آن را كه شما گفته ايد.
با درود
شاخسی و واخسی با توجه به لفظ و معنی قدیمی تر به نظر میرسند. فرهنگها دنبال هم آمده اند و جایگزین هم شده اند ولی رد پا غالبا باقی است. خوش باشید
ارسال یک نظر