کلمه کاسه در زبان فارسی و عربی ریشهً اوستایی و سانسکریتی دارد و از واژه کاچه به معنی شیشه، آبگینه، آیینه، لیوان، جام و کریستال اخذ شده است. این واژه چنانکه در کلمه پهلوی کاسوک (کاسه پشت، لاکپشت) دیده میشود، به همین صورت کاسه در ایران پیش از اسلام رایج بوده است.به احتمال زیاد اعراب نام کاسه را از تجار هندی فرا گرفته بوده اند. آرامی های شبه عرب جام شراب را مانمن و سومریان و اکدیان جام را بور و خود اعراب کاسه و جام را ناجود و قدح می گفته اند.
۴ نظر:
با درود
در گویش قدیم مشهد به کاسه تاس می گفتند؛ ریشه وازه تاس راچه می دانید؟
تاس صورتی از همان کاچه سانسکریت و کاسه فارسی است. چه تبدیل "ت" به "ک" و "چ" به "س" در زبانهای ایرانی اتفاق افتاده است. نظیر کادوسی که به طالشی و تکئش که به کیش تبدیل شده است و چ به واسطه ش به س تبدیل شده است. نظیر تبدیل چترنگ به شترنگ.
با درود
آیا این تبدیل چ به س و ش را در ارتباط با ورود عربها به ایران می دانید یا حرکت عادی زبان بوده است؟
تبدیل ش به س جریان عادی زبانهای هندوایرانی بوده است. مثلاَ فرسته/فرشته و غیره. در سانسکریت نمونه ها زیادند.
ارسال یک نظر