ریشۀ کلمۀ مَرد

استاد پور داود در جلد دوم یشتها در مبحث کیومرث، ریشۀ کلمه مردم را مَر (مِرِتو) به معنی میرا باشندگان می گیرد که در نقطه مقابل امشاسپندان (بیمرگان مقدس) است. ولی وی در آنجا کلمۀ مرد را نیز به معنی مردنی میگیرد، در حالی که مَر (مِرِتو) در اوستا به معنی کشتن نیز هست و دیاکونوف نام قوم مارد (آمارد) از همین ریشه را به معنی کُشنده و قاتل میگیرد. به نظر می رسد نام مرد لا اقل صرفاَ به معنی میرنده نبوده است و به تصور این جانب این نام به معنی قاتل و کشنده از آنجا پیدا شده که مردان مقام سلاخی برای تهیه گوشت و جنگاوری را در خانواده و جامعه به عهده داشته اند.

در اصطلاح فارسی معروف "مرد خانواده" هم مرد بیانگر قدرت و جنگاوری در حالت فاعلی است نه ضعف و میرایی و حالت مفعولی و افتادگی.