تبار چهار تیرۀ کُرد کُرمانج، سوران، گوران و زازاک

کُرمانج به معنی خانوار پرستنده بُزکوهی (سکا، کُرد) است. نامهای اوستایی اینان خاندان فریان ویسه تورانی و تئوژیه آمده است. هردوت نام ایشان را در شمار قبایل ماد، بوسیان (مردم دارنده توتم بزکوهی) آورده است.

سوران به شکل سورون به معنی با آواز بلند گوینده و شنوندگان و به شکل سور-ری-ان به معنی دارندگان فریاد نیرومند، مطابق قبیله مادی ستروخاتیان است یعنی آنهایی که بلند و نیرومند سخن میگویند.

گوران به معنی مردم زاغه نشین و غارنشین مطابق با قبیله مادی ساگارتیان (زاغه نشینان) است.

زازاک به ظاهر از ریشه اوستایی زَزَوَنگه به معنی پر زور و نیرومند مطابق با قبیلۀ سکایی کیمری (گومری، پهلوانان جنگاور) است. ولی از قرار معلوم نام زازا (به معنی دارای زبان لکنت موسیقی در لسان کُردی) از ترجمه معنی ظاهری قبیله کُرد دنبلی (کناری یا موزیک زن) عاید شده است. چه این مردم خود را اکنون دملی/دمبلی (الکن) نامند که به ظاهر این از تحریف نام قدیمی ایشان یعنی دنبلی (مردم کناری) یا موزیک زن با آلات موسیقی دمیدنی پدید آمده که در شرفنامه بدلیسی ذکر شده است. در عهد باستان سکائیان کیمری در این سمت می زیسته اند. ولی نام تموریان شورشی سمت نواحی کُردنشین در عهد قباد یعنی تموریان سوای شباهت ظاهریش به گومر-کیمری به وضوح یاد آور واژه های دم-ور (دارای موسیقی دمیدنی) یا تنبور و موسیقی آن است.