معنی ایرانی نام مِیثَم

نام مرسوم ایرانی و دینی مِیثَم در زبانهای قدیم ایرانی به صورت مَئِثِم (از ریشه میت-میث) به معنی دوست و هم پیمان در بند شش فرگرد چهارم وندیداد ذکر شده است. از این ریشه می نماید واژۀ میثاق (میثاگ، عهد و پیمان). همچنین می تواند به معنی آسیب رساننده و ویرانگر بوده باشد، از مصدر اوستایی دیگر واژۀ میث. معنی عربی آن از ریشه وثم نیز همین آورده اند.

در گنجینۀ پرسشهای اسلامی در بارۀ ایرانی بودن نام مِیثَم و تبار او می خوانیم:

"و بعید نیست که وی ایرانی باشد.[3] برده بودن میثم اشاره به این دارد که وی از مردم عجم بوده،[4] شیخ مفید در این باره می‌فرماید: «امام علی(ع) آن‌گاه که میثم را خریده و آزاد کرد از نام او پرسید، گفت: نام من سالم است. حضرت به او فرمودند: این‌گونه از رسول خدا(ص) به یاد دارم که فرموده بود: نام قبلی تو که در عجم داشته‌‌ای، میثم بود؟ گفت: این چنین است و خدا و رسولش و شما ای امیر مؤمنان راست می‌‌گویید. امام فرمودند: به همان اسم قبلی بازگرد! پس دوباره نامش میثم شد.[5] میثم در لغت عرب از «وثم» گرفته شده است که به معنای شکستن و خرد کردن است.[6] و میثم به کسی گفته می‌‌شود که بر هرچه گذر می‌‌کند آن‌را می‌‌شکند و از بین می‌‌برد.[7] اما مشخص نیست که معنای غیر عربی میثم نیز همین باشد."