رد پای اسطوره اوتناپیشتیم و گیلگامش در اساطیر ایرانی

در اساطیر بابلی اوتناپیشتیم (کسی که به حیات جاودانی رسید) همان نوح توراتی (به آرامش رسیده) است که گیلگامش برای کسب جوانی و جاودانگی به پیشش رفت. لذا اوتناپیشتیم و همچنین گیلگامش (در معنی پیر مرد، مرد جوان سال است) با ذوالقرنین (در معنی صاحب قَرنها) مشابهت دارند که مطابق اساطیر به سمت چشمه خضر (خیستروس) رفت. از سوی دیگر خیستروس بابلی به صورت کشَترَ در سانسکریت به معانی برتری و آب به وضوح یادآور نام فریدون/کوروش (مرد سیلابی) و لقب وی آگرادات (مخلوق برتر) است. در اساطیر ایرانی اوستایی (مادی) یِمه خشئته (شاه دارای همزاد، جمشید) که صاحب جوانی جاودانه و طولانی به شمار رفته با گیلگامش قابل قیاس است. در اوستا در رابطه با فریدون (مرد سیلابی، کوروش، ذوالقرنین) از پائوروَ (پارو زن، کشتی ران، نوح) یاد شده است. مطابق کتاب پهلوی بندهش "فریدون (مرد سیلابی) پانصد سال (پنج قرن) حکومت کرد" این تصور باعث است که لقب صاحب قرنها (ذوالقرنین) به او اطلاق گردد.

استاد پورداود در صفحه ۹۵ جلد اول یسنا می آورد: «مطابق بروس نخستین خدیو روی زمین آلاروس (مار سرخ= موش هوشّوُ، سمبل مردوک/اژی دهاک) بود که ۴۳۲۰۰ سال پادشاهی کرد. پس از او ده پادشاه دیگر در مدت ۴۳۲۰۰۰ سال شهریاری کردند و در عهد آخرین آنها خیستروس طوفان روی داد. بل، پروردگار بزرگ جهان را نابود کرد. چون خیستروس خسروی خداپرست بود پیش از طوفان از عالم غیب بدو دستور رسید چگونه کشتی سازد٬ خود و زنان و فرزندان و کسان خود را از آسیب برهاند٬ توفان خیستروس با تمام جزئیاتش یادآور طوفان نوح است.» مطابق کتاب بندهش "بعد از هزارۀ اژی دهاک (ماروش٬ آلاروس) نوبت به نیم هزارۀ فریدون رسید". نام بابلی آتراهسیس (بی نهایت عاقل، ادریس) هم متعلق اوتناپیشتیم بوده است.