جمشید در مقام عنوان عام خدا-فرمانروایان کوتی و لولوبی آذربایجان و کردستان عهد باستان

تصور شخصی من این است که نامهای پادشاهان کوتی ها (مادهای بودین) قابل تبیین با زبانهای اسکیتی و سانسکریت است و لولوبیان با توجه به مترادف بودن خود نامهای اکدی آنان لولوبی، ماد (مادو) با نامهای ایرانی ایشان ساگارتی، مغ و گوران در معنی مردم انجمنی همان دارندگان زبان اوستایی و ایرانی بوده اند. یعنی اینان تورانیان و ایرانیان ما قبل تاریخ این منطقه را تشکیل می داده اند. استاد پورداود در مورد اژی دهاک اوستا می گوید که "محلهای او کویرینتَ (کرند) و بوری (بابل) بوده است" که این نشانگر مکانهای فرمانروایی آگوم کاک رمه (اژدهای دارنده شمشیر خونین) پادشاه کاسی نیمه اول قرن ۱۶پیش از میلاد است که در این شهرها فرمانروایی کرده و بر کوتیان و لولوبیان ساکن آذربایجان و کردستان تسلط یافته بوده است. اژی دهاک از سوی دیگر در مقام خدایگانی نشانگر مردوک خدای بابل ودارای نشان اژدهای موهوشو است. در مورد مکان مخاصم وی جمشید در اوستا نام کوه هوکر (سبلان) و رود دائیتی کوه اسنوند (سهند) ذکر میشود، لذا آن نام و عنوان شاه-مغ های آذربایجان بوده است. از آنجاییکه برای هر دو اینان پادشاهی هزار ساله ذکر شده پس هر دو اینان به یقین عنوان عام ایرانی خدا-پادشاهان این مناطق بوده اند. بدین ترتیب نام جمشید (یمه خشئته) را در سانسکریت و اوستایی می توان به معنی "فرمانروای اخلاقی و دینی" گرفت و این با مندرجات اوستا همخوانی دارد که می گوید اهورامزدا دین اهورایی را با سلاحهای مقدس و سحرانگیز سدرا (نگین) و اشترا (عصا) نخست به جمشید سپرده بود. طوفان برف و کولاک عظیم جمشیدی اوستا می تواند اشاره به خاستگاه سردسیری شمالی مادها در آن سوی کوههای قفقاز بوده باشد.