سنت تراژدی تموز (آدونیس)، منشأ سوگ سیاوش در نزد سغدی ها و خوارزمیها

سوگ در نزد مغان ماد و پارس پسندیده نبوده است لذا سوگ سیاوش (سیاو-ورشن، شاه سیاه تخت/سیاه بخت) در ماوراء النهر منشأ غیر ایرانی داشته است:

श्याव adj. syAva dark, वरासन n. varAsana throne.

گفته شده برپا داشتن آیین سوگ که در میان تمام تمدن‌های کهن، یکی از بنیادی‌ترین آئین‌های دینی ـ اجتماعی بوده است، ریشه در اعماق عصر اساطیر دارد و بن‌مایه‌ی اغلب آئین‌های سوگ (عَزا، تعزیه) به «تموز» (دریغ پسر حقیقی) در بابل باستان برمی‌گردد و به «افسون آب» و «طلب باران» مربوط است. «تموز» بعداً به «آدونیس» (سرور من) جای سپرد که هر سال کشته می‌شد و طبیعت را از خون مقدس خود رنگین می‌کرد و جوانان سوری را هر سال برمی‌انگیخت تا بر سرنوشت وی بگریند و نوحه سر دهند.