کلمات اوستایی توَ و توَت به معنی منسوب به تو و از آن تو است و کلمه پهلوی تُو-ت به معنی مربوط به قسمت و بخش؛ لذا ریشه لغت توت از هر زبانی که بوده (ایرانی یا سامی) آن در زبان و فرهنگ ایرانی به معنی میوه ای بوده است که در مالکیت همگانی است.
۱ نظر:
ناشناس
گفت...
با درود در تایید گفته های شما،در خراسان اگر سالی یک بار یک شکم سیر توت نخورند انگار یک چیزی کم دارند واین ریشه در فرهنگ تاریخی ما دارد ازین را کهدر گذشته فصل رسیدن توت همزمان با تمام شدن خوراکی بود که از تابشتان گذشته ذخیره شده بود و توت ماده غذایی مهمی در این زمان بود وهمچنین درخت توت به وفور کنار خیابانها بود تقریبا شبیه درخت پرتقال در شمال؛واز این رو زبانزدی نیز داریم که می گوید :به توتی نمی ارزد.یعنی اینقدر بی ارزش است که به حساب نمی آید. خوش باشید
۱ نظر:
با درود
در تایید گفته های شما،در خراسان اگر سالی یک بار یک شکم سیر توت نخورند انگار یک چیزی کم دارند واین ریشه در فرهنگ تاریخی ما دارد ازین را کهدر گذشته فصل رسیدن توت همزمان با تمام شدن خوراکی بود که از تابشتان گذشته ذخیره شده بود و توت ماده غذایی مهمی در این زمان بود وهمچنین درخت توت به وفور کنار خیابانها بود تقریبا شبیه درخت پرتقال در شمال؛واز این رو زبانزدی نیز داریم که می گوید :به توتی نمی ارزد.یعنی اینقدر بی ارزش است که به حساب نمی آید.
خوش باشید
ارسال یک نظر