نظری بر نام و نشان قبایل پارسی باستان در خبر هرودوت

[شش قبیله شهر و روستانشین پارسی]: ۱- پاسارگادی (پرِثو-ارکادی= ستاینده درخت بزرگ)/ پاتیشوری (پاینده درخت بزرگ=چنار)٬ پارسها. ۲- مرفیان (دارندگان شراب مستی آور= کاسیان)٬ لُران (دارندگان دُرد شراب ) . ۳- ماسپیان (مه-سپیان، دارای سگان عالی): شبانکاره (دارندگان سگان جنگی یا شول (منسوبین به شیر) یا به احتمال کمتر اوکسیان (خوشبختان یا هو-کوثیَن: دارای سگان خوب)٬ بختیاری ها (خوشبختان یا بَه [خوب]-کوتی [سگ]- یار [وَر= دارنده]). در مجموع به نظر می رسد قوم سکایی که تحت نامهای اوکسی (شکوفنده و خوشبخت)، ماسپی (بزرگ سگان)،دانو (شجاع)، شبانکاره (دارنده سگان جنگی) و شول (شیر) در بین پارس و خوزستان می زیسته اند در تاریخ این منطقه از بین نرفته بلکه به کسوت بختیاری در آمده است. هرودوت میگوید این سه طایفه یعنی پاسارگادیها و مَرَفیان و ماسپیان بر طوایف دیگر برتری دارند و دیگران تابع آنها هستند. این نشانگر آن است که این ها در جوار هم اتحادیه نیرومندی را تشکیل داده بودند. ۴- پانتالیان (مردم سرزمین راه)٬ پارتها. ۵- دروسیان (مردم ناحیه جنگلی)٬ داریتیان (گیلها) و مازندرانیها. ۶- گرمانیان (مردم ناحیه گرم)٬ کرمان گرم و سواحل شمال شرقی خلیج فارس (اوتیا= سرزمین حرارت). [چهار قبیله چادرنشین پارسی]: ۷- دایی ها٬ داهه ها (سوزانندگان مرده ها). ۸- مَرد (جنگاور)٬ مردهای فارس و زاگروس جنوبی، رم کاریان (باصری). ۹- دروپیکیان/دربیکان (مردم پرستنده گیاه هوم)٬ دریها/تاجیکان. ۱۰- ساگارتی ها (سنگ کن ها٬ در سمت کرمان و سیستان)/ کرمانی ها (خانه سنگی ها).