مطابقت تاتها با لولوبیها

مطابقت تاتها با لولوبیها به نظر می رسد لولوبیها در سانسکریتی در معنی پنهان شوندگان همان ساگارتیان (غارنشینان) اسلاف گورانها (غار نشینان) بوده اند که نامشان در منابع آشوری به صورت زاکروتی و زیکرتو آمده است که در نواحی مختلف ماد از آن جمله تحت نام ساگارتی/زاکروتی در منطقه کرمانشاهان و تحت نام زیکرتو در جنوب شرقی ماد پخش بوده اند یعنی در همان سمتی که اکنون مردم تات (به اوستایی و صربوکرواتی/سئوروماتی یعنی مردم نهانی) زیست می کنند. سبب اینکه نام مردم ساگارتی در فهرست شش قوم بزرگ ماد نیامده است همین است که ایشان در این فهرست تحت مغان (مردم غار) ذکر شده اند. یعنی تاتها شاخه ای از همین مردم غارنشین لولوبی/ساگارتی بوده اند. ولی بعید است که نام تاجیک هم در اصل از همین ریشه تات (پنهان شوندگان در غارها) به معنی مردم غارنشین به مردم غارنشین شغنان اطلاق شده باشد، چه نام تات (گیاه دارویی) در نام تات/جیک (تاجیک) در واقع اشاره به گیاه دارویی سکائیان برگ هئومه (دربیکها/دروپیکها/دریها) است. نظر به ترادف نام لولوبی سانسکریت با مُغ در معنی مردم غار به نظر می رسد مُغ در اتحادیه اقوام ماد نام عشیره روحانی درون مردم لولوبی بوده است.

در تاریخ ماد دیاکونوف به نقل از کتیبه های آشوری نامهای بودائوا (ناحیه کُردان بادینی)- که به همراه خوبوشنا/ خوبوشکیه (در جنوب دریاچه وان) و کوشخنو (کیف حصنو/حصن کیف؟) ذکر شده- و ناحیه بودی ئیان در مرز بابل و عیلام با نام قبیله مادی بودین مقابله شده اند. گرچه نام بودینان یعنی همان کُردان بادینی در خبر هرودوت نامشان نه به همراه بوسینها (کرمانجها) بلکه در کنار مغ ها (روحانیون درون کوتیها) یاد شده است. در مورد بودی ئیان هم که ظاهرا مکانشان در بین بابل و عیلام از جغرافیای اتحادیه قبایل ماد خارج است، می تواند کاسیها (پرستندگان ایزد مِی، اسلاف لُران) منظور باشد. یعنی در مجموع مردم بودائوا (کُردان بادینی) و بودی ئیان هم از تبار کوتیان/اسکیتان بوده اند چون از کلمه باده (مِی، باتک پهلوی) و معرب آن باطیه (ابریق، ظرف مِی) چنین معلوم میگردد که از این مردم همان کوتیان/اسکیتان (دارندگان پیالۀ مِی) منظور شده اند نه لولوبیان (مردم ساگارتی/مُغ/گوران).