تَچَر و آیدنه و هدیش می توانند به معنی زیارتگاه و معبد قربانگاهی و قصر مطلوب باشند:

نظر به واژهٔ اوستایی تَچَرِ (روان شدن و گردش کردن در مدار گرد) و اینکه واژهٔ تچر هم در ارمنی، هم گرجی هم پارسی میانه، به معنی معبد آمده است می تواند در اصل به معنی زیارتگاه باشد. خود واژهٔ زیارت در اوَستایی به صورت زَئُیارِت به معنی به جلو جهیدن هنگام نیایش (رفتن به نیایش، گردیدن با نیایش) است.

منطقی است که تصور شود، گائوماتهٔ مغ، آیدنه ها (به معنی معابد قربانگاهی) را ویران می کرده است:

आयतन n. Ayatana altar

در یشتهای اوستا بزرگان باستانی ایران برای پیروزی بر دشمن صدها اسب و گاو و گوسفند قربانی نذر می کنند (برای تغذیهٔ سپاه). خود واژهٔ قربانی کردن را با واژهٔ اوستایی کرپن مربوط دانسته اند:

कल्पन n. kalpana (karpana) cutting

در اوستا از قربانی کنندگان [کودکان و گاوان (همراه با شکنجه)] با نامهای کرپن (با خنجر برندگان) و کاوی (نبی، کاهن) نام برده شده که به نظر می رسد از غیر ایرانیان مادی و پارسی بوده اند:

कार्पाण n. kArpANa sword-fight

कल्पन n. kalpana (karpana) cutting

कवि m. kavi prophet

कवि m. kavi seer

اتیمولوژی هَدیش:

هَدیش پارسی کهن به صورت اوستایی هَد-ایش به معنی قصر مطلوب و آرزو شده است:

साद m. sAda (hada) sitting

इष्ट adj. ishTa (ish) wished