معنی نام غورباغه (گور-بق) ، خرچنگ و قاشق

کتاب روایات در شمار اولاد خرفستر جمی از سنگ پشت، گور-بق (که به نادرستی با گربه/گَرُبغ/گَرُوَغ = با فرو بردن و لیسیدن شست و شو کننده)، وزغ، بزمچه را بر شمرده است. منظور از این گور-بق (گوآُرُ-بَغ اوستایی موجود زشت و بیزاری انگیز) نمی تواند گربه و حتی در اینجا غورباغه (وزغ، موجودِ مرطوب) باشد که در این فهرست آمده است. به نظر می رسد در اصل منظور از گور- بق (موجود زشت و بیزاری انگیز) همان چیچان باغه آذری (دارای برندگی) باشد که نامی بر خرچنگ است. به احتمال زیاد نام غورباغه بعدا به وزغ اطلاق شده است و در اصل متعلق به خرچنگ بوده است. در واقع نام خرچنگ هم در اوستایی به صورت خروچنگ به معنی پنجه ترسناک است. جزء غور در غورباغه در سانسکریت هم به معنی ترسناک و باغه (بَغَ) در اوستایی به معنی دارنده و وَغه (وَگهه) در سانسکریت به معنی شست و شو و نوعی جانور مضر می باشد.

کَر kar (ریشه کلمه کارد) در اوستایی به معنی بریدن و karikA در سنسکریت به معنی خراش و بریدگی است. بنابراین خرچنگ یعنی دارای چنگال بُرنده.

نام غورباغه به صورت گواُرُ-بَغَ در اوستایی و سنسکریت به معنی دارای زشتی یا دارای زگیلهای زشت است. به صورت گور-واکه در سنسکریت به معنی دارای صدای ترسناک.اگر بغه را به معنی موجود و آفریده بگیریم غورباغه به معنی موجود زشت. در آذری تیسباغه (لاک‌پشت) به معنی موجود ساکت و چیچان باغه به معنی موجود کَننده است.

به نظر می رسد ملاقه در اساس از کلمۀ ملعقه عربی از ریشۀ لعق یعنی لیسیدن گرفته شده باشد.

به ظاهر به نظر می آید که واژۀ قاشق از ترکیب هندوایرانی کَتَچو[ک] ساخته شده است به معنی پیمانهٔ تکهٔ غذا. کچک مازندرانی (قاشق) هم گواه آن است. ولی ریشۀ ترکی آن را از قاشیماق (خراشیدن) گرفته اند.

कटच्छु f. kaTacchu spoon

همین کتچوک (پیمانهٔ تکهٔ غذا) بوده است که به کچک و کفچه و کمچه و چمچه تبدیل شده است. هیئت قاشق آن از طریق آسیای میانه آمده است.

بشقاب و قابلمه ترکی به نظر می رسند.