ریشه اوستایی واژه سَگ

این کلمه به سادگی می تواند بر گرفته از ریشه اوستایی "سا" بوده باشد که استاد پور داود آن را در صفحه 134 یادداشتهای گاثاها به معنی راندن و از خود دور کردن آورده است. بنابراین واژه سگ را می توان مرکب از "سا" و جزء "اَگ" (پسوند اسم فاعل و صفت فاعلی) گرفت، یعنی حیوانی که دشمن را می راند و دور می کند. در فرهنگ واژه های اوستایی احسان بهرامی "سا" به معنی نابود کردن و از هم بریدن گرفته شده است که دقیق به نظر نمی رسد، ولی به هر حال یادآور مفهوم سگ در گفته فوق و معنی نام قدیمی دیگر سگ یعنی سپاکو است که استاد پورداود ریشه آن را در صفحه 196 یادداشتهای گاثاها به صورت "سپا" به معنی افکندن و دور انداختن آورده است. غالباً تصور شده است که کلمه سگ از تلخیص یا تحریف سپاکو عاید شده است؛ امّا در مجموع معلوم میشود دو کلمه سپا کو و سَگ دو ریشه جداگانه داشته، ولی مترادف با هم به معنی دفاع کننده و دور کننده دشمنان بوده اند.