شنبه، مهر ۰۷، ۱۴۰۳

ریشهٔ واژهٔ سپنج (آسودن، آسایش)

واژه ای اوستایی به اشکال سپین، سپِن و سپَن و سپَنَنگه به معنی پیشرفت دادن و خوشبختی افزودن و آسایش آمده است. شکل پهلوی آن هَسپین است:
همی خواهم از تو من امشب سپنج
نیارم ز چیزت از آن پس به رنج.
فردوسی.
اگر صد بمانی و گر سی و پنج
ببایَدْت رفتن ز جای سپنج.
فردوسی.
به آغاز گنج است و فرجام رنج
پس از رنج رفتن ز جای سپنج.
فردوسی.
که گیتی سپنج است و جاوید نیست
فری برتر از فر جمشید نیست.
فردوسی.

هیچ نظری موجود نیست: