کلمات هیتی "لاوی" به معنی قبیله کوچ نشین و همواره روان است و کلمه منا-هاندای هیتی به معنی دست خالی و بی خانمان مطابق است با مناحیم زبان عبری (به معنی تسلی دهنده) که مترادف با کلمه عبری نوح (تسلی دهنده) است. مردم بیگانه تبار و روحانی مسلک لاوی بی تردید تبار لوویای داشته اند چه منابع تاریخی مصری به صراحت از مهاجرین کثیری از هیتیان سمت ارزوه در یهودیه سخن رانده اند که پادشاهی به نام تارخون دارایوس از ایشان با فرعون مصر مراسله داشته است. هیتیان لووی از مقابل تهاجم مرگبار و ویرانگر اقوام دریایی سمت دریای اژه و تراکیه به آسیای صغیر از آنجا به سمت یهودیه و غرب دریاچه بحرالمیت فرار کرده بودند. این همان منشأ همان قسمت تاریخی داستان توفان نوح (کشتیرانان) است که در واقع با همین حمله توفانی و ویرانگر اقوام دریایی به آسیای صغیر و فرار و پناهجویی مردم خانه بدوش لوویان سرزمین لووی نشین ارزوه (کشور غربی؛ در غرب و جنوب غرب آسیای صغیر) مطابق است. این مردم سپر بلای سر راه رسیدن اقوام دریایی به سرزمین مرکزی هیتیان و مرکز حکومتی ایشان هاتوشا بودند. این توفان نه دریایی خشکی خوار بلکه در واقع حادثه مهلک اجتماعی بوده است که مردمان دریایی از سمت دریا برای غارت و کشتار به کوه و بیابان لوویان ارزه و هیتیان هجوم آورده بودند. به مناسبت انطباق دادن این حادثه با توفان اوتناپیشتیم بابلی (=آن که حیات جاودانه یافت) جای نوح (کشتیران به زبانهای هندواروپایی؛ آدم ثانی) جایگاه تاریخی طوفان نوح از قرن سیزدهم پیش از میلاد به آن سوی مهاجرت مردمان اشنوناک بین النهرین (عبرانیان، قوم ابراهیم) به یهودیه بیش از پنج قرن از نظر تاریخی عقب تر برده شده است. در این راه نام تارخون دارایوس (به زبان میتانی یعنی زبان نیاکان دروزیان و غیره) یعنی پدر دارای مقام عالی= ابرام/ابراهیم) می توانست وسیله و دستاویز هماهنگی و یکدست نمایی قرار گیرد. پر واضح است که این همان حمله تاریخی حماسهً ایلیاد و کشتی نشینان آرگانووت یونانیان است که در یهودیه تأثیرش به صورت داستان ویرانگر توفان نوح متجلی شده است. در این رابطه می توان معلوم نمود که کوه پناه دهنده مورد نظر پناهندگان توفان مردمان دریایی کوه کرمل (یعنی کوه پر از غله و یونجه و گوسفند است) که در تورات تبدیل به ارگ نوح (تسلی دهنده) شده است. در این رابطه گفتنی است که کلمه هور (کوه) همچنین به معنی آزاد بوده است که این نام ارمنی معروف کوه آرارات بوده است. یعنی هور کرمل نزد انبیای نویسنده تورات به سادگی می توانست با کوه آرارات (به زبان هیتی یعنی کوه آزاد دوردستها) جایگزین گردد؛ چه مردم بین النهرین معتقد نبودند که کشتی به قله آرارات رسید بلکه می گفتند به پای کوه نی سیر رسید. این کوه در سرزمین کوتیان بوده و به زبان لولوبی کی نی پا= محل سر چشمه نامیده میشد که با کوه کندی شیخان کردستان ایران (محل جایگاه چشمه) در سرچشمه یکی از شاخه های زاب علیای دجله مطابقت دارد. اسطوره توراتی سرمستی نوح با شراب و تخطی وی نیز به همین معانی کوه کرمل و سنن روابط زناشویی نسبتاً افراطی و بی قید و بند لوویایی دارد: چون کرمل همچنین به معنی باغ انگور خداست و لوویائیهای سمت لیدیه (لوویائیهایی که به مناسبت خدای قبیله ای شان بدین نام خوانده شده اند)، خدایی قبیله ای به نام لود (ایزد شهوت و رستنیها در زبانهای ژرمن) داشته اند و خود در عهد باستان به هرج و مرج در آمیزش معروف. اینکه نوح آدم ثانی و پدر همه نسل دوم بشریت بعد از معدوم شدن نسل اول معروف شده است، از آنجاست که نام لود به زبان عبری معانی نسل و پیدایش را می داده است. نام لود (لوت ایزد هرج و مرج روابط جنسی در تورات) در تثلیث خدایان اسکاندیناوی یعنی اودن (معروف به ایزد نامی و پُر نام)، لود-ر (ایزد عشق و هوسرانی و سر سبزی، معادل فری) و هونر (مرد نیرومند و پر انرژی، تور) به وضوح دیده میشود. به نظر میرسد از انطباق سام (عالی مقام)، حام (دارای گرما و تندی) و یافث (پهن و نیرومند) عاید گردیده است.
خود نامهای اسرائیل (به معنی محوطه و باغ ایمن) و یهودیه (جانپناه موعود) که بعد از این عهد پیدا شده اند؛ نشانگر آنند که از سیل پناهندگان هیتی و لووی فراری، لوویان (ارزویان) که در لبه تیز و آغازین حمله قرار داشته اند، خود را با کثرتی بیشتر و زودتر بدین منطقه رسانده اند. در واقع موسی لاوی (بر گرفته از آبی) که مطابق تورات پناهندگان به یهودیه را از دم شمشیر میگذراند نه همان رهبر فراری هیکسوسی مصر به یهودیه یعنی کا-موسه (روح همنشین ایزد میثه/میثره) بلکه اشاره به رهبری اقوام دریایی است که از لوویان و هیتیان آسیای صغیر پیش از فرار ایشان به سوی بحرالمیت کشتار نموده است. سفر لاویان در ارتباط با خود همان واقعه موسی اقوام دریایی است و حتی خود موضوع توراتی شکافتن دریا و سالم بیرون آمدن قوم موسی (لاویان) از درون آن.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر