معنی بِندوَ، گَرهم، اوسیج، کرپن و کَوی

در اوستا از بِندوَ، گَرهم، اوسیج، کرپن و کَوی به عنوان معاندین زرتشت و آیین زرتشتی یاد میشود. به نظر می رسد معنی این کلمات از این قرار باشند: بِندوَ مرکب می نماید از بِن (بودن) و دوَ یعنی دودلی و تردید. لذا منظور مؤبدان از این واژه نه نفرین بر نام فرد و یا طبقه خاص اجتماعی بلکه مذمت دو دلی و شک و تردید در آیین است. گرهم که در پهلوی به پاره یعنی رشوه تفسیر شده است لابد ارتباطی با کلمات سانسکریتی گِره (تصاحب و تملک کننده) و گِراهگمه (دیوانه ثروت) دارد و منظور افرادی بوده است که در امر رشوه دادن و رباخواری در اقتصاد جامعه شرکت داشته اند. اوسیج یعنی خواهان و آرزو کنندگان لابد ترانه سرایان خواهان سلامتی در مقابل مال و منال بوده اند. به نظر میرسد نام عاشیقهای ارانی و آذری از همین ریشه اخذ شده با شد. کرپن در سانسکریت علی القاعده به صورت کلپن به معنی به جای آورنده مراسم دینی (در شرق فلات ایران) بوده است. حال تصور میکنم از کرپن (قالب تراش) کلاَ مردم مجسمه ساز و بت پرست منظور بوده است. سر انجام کوی به معنی دانایان دین غیر زرتشتی باید نامی بر کاهنان بین النهرین در غرب فلات ایران بوده باشد.