ریشه اکدی و ایرانی واژۀ دوشاب

از قرار معلوم دوشاب فارسی ریشه اکدی دارد: duššupu : sweetened ; very sweet ولی از راهنمایی دوستان ریشه هندواروپایی دهو-ساب (شیره چکیده و حرارت دیده) یا به احتمال بیشتر دَو-ساب (شیره روان) برای دوشاب پیدا میشود. دَو در اوستایی به معنی روان و جاری کردن است. واژۀ شیرین فارسی از ریشه سانسکریتی شورهه/سورسه (شیرین) به نظر می رسد.