ریشۀ ایرانی کلمۀ طاووس

به نظر می رسد تاووس در زبانهای ایرانی و یونانی ریشه در کلمۀ مرکب سانسکریتی تا-وُسو/تا-وَسو (دارای دُم زیبا و عالی) داشته باشد. اما به نظر می‌رسد صورت لاتینی نام تاووس یعنی پائو-نوس نه از تائوس یونانیها/هندیها بلکه به معنی مرغ پُف کننده و متورم شونده از زبانهای قدیمی اروپای غربی اخذ شده است. بر پایه یاد آوری ارکان حیاتی، تا- آوس (دارای دم پف کرده و افشان شده) با نام لاتینی پائونوس مترادف میگردد که بسیار قابل توجه است. چه آوس کُردی با افشان فارسی هم ریشه می نماید. تای سانسکریت به معنی دُم هم با تَه فارسی و تَی پهلوی همریشه است. بنابراین تاووس (در معنی دُم افشان) واژه ای ایرانی بوده است. چون اگر هندی بود بدین صورت در سانسکریت محفوظ می ماند. حتی نام لاتینی تاووس در هیئت "پی-اون" (دُم دارای پَر آرایشی)-"آوس" (افشان) به همین معنی مأخوذ از زبانهای ایرانی می نماید.

لابد آووس (حامله) در کُردی هم به خاطر بزرگ و متورم شدن شکم بدان گفته شده است. اَوَ-اوس اوستایی یعنی دارای گستردگی و پهن و بالا آمدن و افشان شدن. احتمال دارد خود آبستن از ریشه واژۀ سانسکریتی آ-پوشتن و آپ-پوشتن (وارد مرحله چاقی شدن و نشو و نما کردن و پر غذا شدن) بوده باشد یا از اَوی-اَستن اوستایی یعنی صاحب پهنا شدن. از آن جایی که شکل پهلوی آبستن، آپوستن است لذا آن ربطی به آب ندارد. چنانکه اشاره شد [آ]پوشتن/(آ]پوستن در سانسکریت پُر شدن و چاق شدن و وارد مرحله پُر خوری شدن معنی می دهد.