ریشه پهلوی کلمات پارسا و پرهیزکار

در لغت پهلوی واژه پَرِچه به معنی ترک مادیات دنیا کننده و زاهد ریشه لغت پارسا است. حروف چ و ز علی القاعده در زبان عربی و فارسی به س قابل تبدیل بوده است. به نظر می رسد کلمه پرهیز نیز از این ریشه بوده باشد. ریشه پَرِچ به معنی واگذاردن، ترک کردن و زاید بودن آمده و ریشه زمان حال فعل پَرِختن (پرهیختن) به شمار رفته است. پَرسه زرتشتیان به معنی آیین ترک دنیا (مجلس ترحیم) از این ریشه به نظر می رسد.