زبان کُردی در مقام تنها وارث زبان پهلوی قرار دارد

زبان کُردی منبع بزرگ لغات پهلوی است که می تواند برای شناسایی ریشه اسامی جغرافیایی مناطق مختلف غرب کشور و گیلان مورد استفاده قرار گیرد. چون در گیلان هم چهار نام جغرافیایی را با همان فرهنگ لغات کردی هه ژار سنجیدم کاملاً موفقیت آمیز جواب میدهد: لسبو (دارای زمین پر لای و لجن)؛ نام جایگاه با قنات اشکور (ایشکه ور) در زبان کُردی به صورت ئیشکاو-ور به معنی محل جوشیدن و ترشح آب از زمین و دامنه کوه است. شوئیل (دارای زمین زراعتی مستطیلی و کم عرض). جوراموتو به معنی علفزار شایسته است. لابد زبان کُردی سوای اینکه به خاطر کوهستانی بودن و سخت گذر بودن منطقه این لغات مربوط به طبیعت و جغرافیای طبیعی و اصطلاحات کشاورزی و دامداری خوب نگهداشته است؛ در واقع نماینده زبان پهلوی هم هست. زبان فارسی کنونی که با ساسانیان به فارس و دیگر نواحی فارسی زبان غرب کشور آمد در اساس زبان تیرهً پارسیان سکایی دربیکی (دری، تاجیکی) است و نماینده زبان پهلوی کهن این مناطق نیست. بدین سبب کارایی زبان کُردی در این زمینه بسیار بیشتر از فارسی دری است.برای مثال دو اصطلاح باغداری آذری میلخاوا و میلاخ در زبان کردی به صورت مُل خاوا و مُل آویخ به ترتیب به معنی پرورندهً انگور و انگور آویزان شده برای ذخیره زمستانی می باشند.