جمعه، فروردین ۲۷، ۱۳۸۹

زبان کُردی در مقام تنها وارث زبان پهلوی قرار دارد

زبان کُردی منبع بزرگ لغات پهلوی است که می تواند برای شناسایی ریشه اسامی جغرافیایی مناطق مختلف غرب کشور و گیلان مورد استفاده قرار گیرد. چون در گیلان هم چهار نام جغرافیایی را با همان فرهنگ لغات کردی هه ژار سنجیدم کاملاً موفقیت آمیز جواب میدهد: لسبو (دارای زمین پر لای و لجن)؛ نام جایگاه با قنات اشکور (ایشکه ور) در زبان کُردی به صورت ئیشکاو-ور به معنی محل جوشیدن و ترشح آب از زمین و دامنه کوه است. شوئیل (دارای زمین زراعتی مستطیلی و کم عرض). جوراموتو به معنی علفزار شایسته است. لابد زبان کُردی سوای اینکه به خاطر کوهستانی بودن و سخت گذر بودن منطقه این لغات مربوط به طبیعت و جغرافیای طبیعی و اصطلاحات کشاورزی و دامداری خوب نگهداشته است؛ در واقع نماینده زبان پهلوی هم هست. زبان فارسی کنونی که با ساسانیان به فارس و دیگر نواحی فارسی زبان غرب کشور آمد در اساس زبان تیرهً پارسیان سکایی دربیکی (دری، تاجیکی) است و نماینده زبان پهلوی کهن این مناطق نیست. بدین سبب کارایی زبان کُردی در این زمینه بسیار بیشتر از فارسی دری است.برای مثال دو اصطلاح باغداری آذری میلخاوا و میلاخ در زبان کردی به صورت مُل خاوا و مُل آویخ به ترتیب به معنی پرورندهً انگور و انگور آویزان شده برای ذخیره زمستانی می باشند.

هیچ نظری موجود نیست: