ریشه ایرانی کلمات سبیکه و سبک و سکه و ذوب

از آن جایی که سَبیکه (قطعه طلا یا نقره گداخته و در قالب ریخته شده) و سَبک (فلز ذوب شده را در قالب ریختن) و سکه و ذوب در قرآن نیامده اند، لذا می توان ریشه آنها را به سَئپَ (گداختن فلزات) و سَئپکه (فلز گداخته شده) در زبان اوستایی رساند. این موضوع هم که علامت سک (به معنی سکه، نه چنانکه تصور شده به معنی سیستان) بر روی سکه های پهلوی عهد اعراب دیده میشود، گواه این نظر است. در تبدیل سَئپَ به ذوب گفتنی است، علی القاعده تبدیل حروف س و پ به ذ (ز) و ب اتفاق افتاده است.