ریشۀ ایرانی واژه های پول و سکه

پول از پورَ در زبانهای قدیم هندوایرانی به معنی پُر کردن بوده و اشاره به قالب ریختن و ریخته گری سِکّه داشته است گرچه پول از جانب دیگر بر گرفته از پُهل پهلوی (پهله سانسکریت) به معنی مزد و پاداش آخر کار به نظر میرسد. چون خود کلمات معرب سکه و سبیکه بر گرفته از سَئِپَکَ زبانهای قدیم ایرانی به معنی ذوب شده و ریخته گری شده به نظر می آیند. پس واژۀ سکه که در روی برخی سکه های عهد اعراب دیده میشود در واقع نه نشانگر سیستان بلکه به معنی سکه بوده است. ولی کلمه ذوب که در قرآن ذکر نشده از ریشه اوستایی سَئِپَ (ریخته گری) نیست، چون کلمه اکدی zuābu به معنی روان کردن، ذوب را یک کلمه سامی نشان میدهد.