تفسیری بر مِی دو ساله و محبوبِ چهارده ساله در شعر حافظ

مِی دوساله و محبوبِ چارده ساله

همین بس است مرا صُحبتِ صَغیر و کَبی

ر حافظ برای چه در لفافه و ایهام سخن می گوید. لابد او به خاطر رهایی از متشرعین این کار را کرده است. اگر منظور قرآن و محمّد بود، نیازی به در پرده سخن گفتن نبود.

بر این اساس تصور میکنم، مراد حافظ از مِی دو ساله (مِی دو زمان) مِی این جهانی و آن جهانی و مراد از معشوق چهارده، ساله دَئنای خوشروی‌ باور زرتشتی- که غالباً پانزده ساله تصور شده است- در این جهان و جهان آخرت بوده است و او وجه اشتراک لذایذ این دنیا و دنیای موعود آخرت را برای خود برگزیده بوده است. به مصداق شعر خیّام:

گر ما مِی و معشوق گزیدیم چه باک

چون عاقبت کار همین خواهد بود.