در باب اتیمولوژی سگ و سکا

اتیمولوژی سگ در فرهنگ لغات هندواروپایی پوکورنی:

sāg-IE to seek, track, trail

ساگ- (جستجو، ردیابی، دنبال کردن) ریشهٔ مناسبی برای نام سگ است.

ولی نامهای هندوایرانی سوَن (سگ) و ساک (سگ) از ریشهٔ سوَ- (بریدن) و سا- (بریدن) به معنی بُرنده و تیز [دندان] به نظر می رسند:

स्वास् adj. svA[s] sharp (to cut off)

sA: to cut off

نامهای اروپایی سگ dog و canis و hound نیز به همین معنی درنده و تیز دندان به نظر می آیند.

معنی لفظی سکا

معنی لغوی نام سکا (نامی برای بزکوهی) مشخص نیست. معنی تیز [شاخ] برای آن محتمل است. کلاهخودهای شاخی شکل سکایی نیز بر آن گواه هستند. به هر روی منظور از این معانی تیز دندان یا تیزشاخ سکا نه خود سکاها بلکه حیوانات توتمی سکاها یعنی بزکوهی (سکا) و گوزن (مه سکا) و سگ و سگ وحشی (منظور ببر، شیر) و مار بوده اند که در وجود توتم خیمریای سکاها یعنی ترکیب شیر-بزکوهی-مار تجسم یافته اند.

بعید است نام ایل لُر ساکی با سکاهای باستانی مرتبط باشد ولی آن می تواند به معنی دامداران کوچ نشین دارندهٔ سگ باشد.