ریشۀ واژه های ازل و ابد

واژۀ ازل را که در قاموس قرآن نیامده است با کلمۀ پهلوی اَسَر (بی آغاز، بی سال) سنجیده اند. از سوی دیگر نظر به واژۀ اَ-زَرَ در اوستایی به معنی بی سن و سال، در مجموع در زبانهای ایرانی از ادغام اَسَر و اَ-زَرَ واژۀ ازل پیدا شده که معنی بی آغاز، بی سال و دیرین را می داده است:

adj. ajara (asara) ageless

अजर adj. ajara (asara) ever young

واژۀ معرّب اَبَد نیز به صورت آپَ-دا در معنی اوستایی و سنسکریتی بی سرانجام، هندوایرانی به نظر می رسد:

apa: away from, off, without

दाय m. dAya handing over

दाय adj. dAya giving